Aan de hand van m’n vader

Tien dagen geleden bereikte mijn vader de indrukwekkende leeftijd van vijfenzeventig, een respectabel moment dat natuurlijk groots gevierd moest worden.

En ook een moment om stil te staan bij een aantal mijlpalen, waarvan er eentje natuurlijk met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Want het moment dat je, aan de hand van je vader, voor het eerst meegenomen wordt naar een stadion, dat is iets dat geen jongetje, of meisje, meer vergeet toch?

Ik heb dus een foto opgesnord van deze wedstrijd, mijn Ajax-debuut was een uitwedstrijd, deze laten inlijsten en deze met bijgaande brief aan hem gegeven:

Beste pa,

Er zijn van die mijlpalen in je leven die je je altijd weet te herinneren, totdat je door de Alzheimer wordt gegrepen natuurlijk, je eerste dag naar school, je afscheidsavond op diezelfde school, je eerste zoen, je eerste keer in aanraking met de politie, je eerste vriendinnetje, eerste biertje, eerste nacht in een tent, eerste keer op de Eiffeltoren, in een vliegtuig, op het ijs, in een wak, je eerste huis, eerste vakantie zonder ouders, eerste gescoorde doelpunt, eerste verloren WK finale van Oranje en ga zo maar door.

Heel veel van die belevenissen beleef je met de familie, met vrienden of soms zelfs alleen. Maar eentje er van beleef je, als het goed is, aan de hand van je vader die je voor het eerst meeneemt naar een echt voetbalstadion, je bent bevangen door sensatie maar stiekem ook een beetje bang. Die mensenmassa om je heen, het opgewonden geroezemoes, de lucht van warme worst, de kou, die eindeloze trappen en dan besef je: ik ben in het stadion!

Het was een koude zondagmiddag, toen ik door jou werd meegenomen naar het Olympisch Stadion. Het stadion dat ik de hele week al had zien liggen vanaf de kinderafdeling van de VU, je kon er vanuit het bad al een beetje in kijken, maar nu was het helemaal echt!

Rillend van de kou zagen we FC Amsterdam-Ajax, het werd 0-2, geen idee wie er hebben gescoord. Maar ik weet nog dat Brokamp speelde in plaats van Geels, Krol, Suurbier en Jongbloed op de goal. Ik heb vooral om me heen zitten kijken, we zaten op vak P-Q, boven de wielerbaan, tegen het hek aan zodat je door de spijlen heen kon kijken.

Het was waterkoud, maar ik heb geen last gehad van klapperende tanden. Dat is dan weer handig als je kaken aan elkaar vast zijn gemaakt…

Het was een mooie herinnering, ik ben trots en blij dat je me meenam en ik zal het (hopelijk) nooit vergeten!

Gefeliciteerd!