Telstar

Verslag van de awayday naar Telstar-Sparta in 2011

Het is vrijdagmiddag als ik rond vijf uur café De Ster op de Martelaarsgracht binnenloop. Vanavond staat een IJmond-Rijnmond-derby op het programma, we gaan met een ploegje naar Telstar-Sparta. Een mooie manier om onszelf eens onder te dompelen in de peilloze dieptes van het Nederlands betaald voetbal, de eerste-divisie op Sportpark Schoonenberg, dat inmiddels de romantische naam Tata-Steel stadion draagt.

Vroeger waren De Ster en Karpershoek vaste verzamelplaatsen als we per trein naar uitwedstrijden van Ajax gingen, ditmaal reizen we per draagvleugelboot. Als we in Velsen van de boot afstappen zien we de vuer lichtmasten van het voormalig Sportpark Schoonenberg al schijnen die als moderne bakens de voetbalfans uit de wijde omgeving naar de heilige grond lokken.

Na een korte wandeling komen we bij het stadion en halen de kaarten op. Nou, om de prijs hoef je het niet te laten: negen euro voor voor een hoekvak van de hoofdtribune. Daar koop je bij ons geeneens een Arenacard voor! Helemaal gloeiend van weemoed ‘om die prachtige ouwe tijd’ begeven we ons naar de hoofdingang waar we helaas worden geconfronteerd met het moderne voetbal. Geen ouderwetse portier met platte pet bij de poort, maar een corpulente man van middelbare leeftijd in zo’n vreselijk fluoriderende jas: “Ik ken jullie niet.” Dat was nog wel begrijpelijk en schattig, maar toen: “En dus moet ik een ID zien, anders kom je er niet in!”

Als ik dan vervolgens, gebbetje, mijn Ajax seizoenkaart laat zien zijn meteen de rapen gaar: “Als je denkt grappig te zijn, dan ben je dat niet. Ik wil nú identificatie zien. Zo niet, dan draag ik je nu over aan de politie en krijg je een stadionverbod.” Als ik dan ook nog lachend zeg dat het me niet zo’n straf lijkt om nooit meer naar Telstar te mogen barst de bom: “Dat had je gedacht mannetje, dat verbod is landelijk!”

Tegen zoveel autoriteit kan zelfs ik niet op en het vooruitzicht om nooit meer naar Ajax te kunnen omdat ik te bijdehand heb gedaan tegen een in de penopauze verkerende bromsnor gaat me te ver. Dus toon ik mijn ID en krijg bemoedigend te horen: “O Amsterdam? Dan mag je gewoon naar binnen hoor!”

Eenmaal binnen duiken we gelijk de kantine in, een soort houten schuur die ergens in de hoek van het complex staat. Binnen kom ik weer tot rust als ik om me heen kijk en al die prachtige oude voetbalfoto’s en voetbalsjaals van de meest obscure clubs (SDC Putten) aan de muur zie. Biertjes zijn prettig geprijsd en de sfeer is heel gemoedelijk, tijd voor een wat te eten.

Frikandel XXL

Buiten de kantine staat een caravan waar je een ouderwets vette bek kan halen, het vaste assortiment; patat, hamburgers en de lekkernij van de dag: ‘Frikandel XXL’. Aangezien het vrij druk is besluit ik eerst het vak te inspecteren. Gezellig stadion, vrij stoelkeuze, het is lekker fris, maar droog en het stadion is redelijk gevuld. De ploegen zijn bezig met de warming-up en de supporters van Sparta en Telstar zingen elkaar wat vrolijks toe. Tijd voor een laatste sanitaire pauze en wat eten.

Bij de controle zeg ik nog: “Ik ga effe pissen en wat eten en drinken halen, mag dat?” “Natuurlijk!” zegt de steward die me zelfs nog keurig de weg wijst naar de toiletwagen. Groot is dan ook mijn verbazing als ik vijf minuten later terugkom gewapend met een aantal bekers bier en een frikandel van 30 centimeter en dezelfde steward me om mijn kaartje vraagt: “Je hebt me toch net naar buiten zien lopen? Ik heb nou mijn handen vol, moet dat echt?” “Ja, dat zijn orders van de KNVB. Nee, ik ga uw kaartje niet uit uw achterzak pakken, dat mag ik niet doen. Van de KNVB niet. Nee, ik kan uw frikandel niet vasthouden, als u het bier even op de grond zet, dan kunt u uw kaartje zelf pakken.”

Twee minuten later zit ik met een hartslag 180 van ingehouden frustratie weer op mijn plek en kan de wedstrijd beginnen. Prachtig zo’n affiche van Titanen der vervlogen tijden, de club van Fred Bischot en Ruud Geels tegen die van Tinus Bosselaar en Pim Doesburg, smetteloos wit tegen rood en wit gestreept. Helaas is de wedstrijd wat eenzijdig want het klassenverschil is groot; Sparta scoort 0-1 en dicteert.

Rust.

In de rust duiken we de gezellige kantine weer in en raken in gesprek met een groep Engelsen die hun weekend groundhopping dezelfde keuze hebben gemaakt als wij. Ze zijn helemaal gelukkig op deze ‘proper old fashioned footballground’ en drukken me op het hart dat stewards overal hetzelfde zijn: “Back home they’ll arrest you the minute you stand up to support your team!”

Als de tweede helft begint wordt ik -uiteraard- weer door dezelfde steward met stalen gezicht verzocht mijn kaartje te laten zien, ik toon het en ga langs de reclameborden staan bij de cornervlag om een foto te maken, maar direct duikt er weer een andere steward op me. Of ik wil stoppen met filmen en op mijn plek wil zitten: “U blokkeert de doorgang, dit is een brandgang. Orders van de KNVB.”

Volkomen lamgeslagen zoek ik mijn plek weer op en verbaas me steeds meer over het fenomeen stewards. Ik zie jochies van nauwelijks achttien streng met hun gezicht naar het publiek kijken, bereid om iedere boerenlatende voetbalfan direct achter slot en grendel te smijten. Ze voelen zich zó belangrijk en gewichtig. Geen lachje kan er af, ze kijken voortdurend alsof ze hoogstpersoonlijk wel eens even gaan zorgen dat hier vanavond niets, maar dan ook niets gaat gebeuren. Van die types die thuis helemaal niets te zeggen hebben, door hun baas voortdurend worden geschoffeerd en keer op keer moeten constateren dat ze altijd in de rij staan die het langst duurt om vervolgens thuis een uitbrander te krijgen dat ze zo lang zijn weggeweest… Ze verpesten de sfeer, geven je het gevoel dat je een halve (of hele) crimineel bent en zorgen er voor dat ik stiekem zat te juichen toen Sparta 0-2 scoorde.

Draagvleugelboot

Conclusie? Het moderne voetbal is inmiddels ook doorgedrongen tot de krochten van de eerste divisie, maar pennenlikkers heb je overal en je zult ze gewoon moeten accepteren. Een uitwedstrijd waar je via de draagvleugelboot naartoe kan is dan weer wel heel speciaal, net als de frikandellen XXL en de magnetische werking van vier lichtmasten die je als betoverende minaretten naar het stadion lokken.