Klassieker undercover

Afgelopen zondag zat ik dus undercover, tijdens de Klassieker, in de Kuip. Een gewaagde onderneming, want dat stukje Nederland aan de Maas is zo’n beetje de meest beruchte no-go area voor een Ajacied en Amsterdammer.

Maar toch ben ik gegaan, wilde het wel eens meemaken en was natuurlijk reuze benieuwd hoe het is om niet te juichen als Ajax scoort en een soort van vreugde te veinzen als Feyenoord dit doet.

Ik had vooraf dus ook voor een bloedeloze 0-0 getekend.

Ook mijn Amsterdamse tongval zou me kunnen verraden en om een hele week op logopedie-hoogtestage te gaan is ook zo iets, dus had ik me voorgenomen mijn kaken stijf op elkaar te gaan houden.

Een kansloze missie, want een paar uur mijn mond houden is me nog nooit gelukt en met een paar biertjes achter de kiezen al helemaal niet. Maar toch heb ik het overleefd, ik heb gewoon zitten kletsen met de buren op de tribune, keurig geapplaudisseerd bij de goal van Pellè -die ook prachtig was- en me neutraal gedragen bij de doelpunten van Ajax. Het kan allemaal best. Het gaf me zelfs wel een goed gevoel om daar rond te lopen terwijl iedereen stijf stond van euforie en later van pure ontreddering. Heel herkenbaar allemaal, zo lopen wij er ook regelmatig bij.

En dat was het mooiste, je komt er gewoon keihard achter dat de emotie overal hetzelfde is. Welke club je ook aanhangt.

Eerder deze week ontving ik een prachtige brief van Erik van MotherSoccer, de mannen die me hadden meegenomen. Waarop ik natuurlijk een brief terugstuurde. De reacties op deze briefwisseling waren uiterst bemoedigend, want er zijn blijkbaar heel veel voetballiefhebbers die weer terug zouden willen naar de tijd dat je in een ander stadion gewoon de wedstrijd van je club kan bekijken, zonder het gevoel te krijgen dat je je leven niet veilig bent.

Zo schreef iemand het volgende: ‘Ik hoop dat jullie actie en briefwisseling bijdraagt aan normalisatie van de verhoudingen tussen supporters van deze clubs. Jullie laten zien wat ik al lang weet. In beide steden wonen grote groepen supporters van de andere club die week in week uit trouw naar hun clubje reizen.’ en ‘Tegenwoordig woon ik in Den Haag. De klassieker en andere grote wedstrijden van Ajax kijk ik in een kroeg waar Ajaxieden, Feyenoorders en ADO fans zijn. Voetbalhumor, clubliefde en respect gaan daar samen.’

En zo is het, we zijn allemaal gelijk, we houden allemaal van voetbal en we willen natuurlijk dat onze club wint. Gezonde rivaliteit is prima en hoort er zelfs bij, maar laten we eens kappen met dat achterlijke gedoe om elkaar bij het minste geringste de hersens in te slaan! Dan raken we misschien ook ooit af van die combiregelingen, glazen wanden, hoge hekken en overspannen politiegedoe.

Voetbal is een feest, voor iedereen, of je nu Amsterdammer, Rotterdammer, vrouw, man, accountant, arbeider, werkeloos of hofnar bent. Zonder ons geen voetbal en zonder gedonder zelfs leuker voetbal!

Zeker als Ajax wint…. 🙂

Want het werd keurig 1-2 en dat gaf me een goed gevoel, hoewel die roze broekjes pijnlijk waren aan mijn ogen.