Cruijffie

Zelden was een tekst van U2 zo toepasselijk als gisteren: ‘I can’t believe the news today..’ Het toeval wilde dat ik het Bono net hoorde zingen toen mijn telefoon begon te piepen en de onheilstijding over de dood van Johan Cruijff op het beeldscherm verscheen. Ja, we wisten dat Jopie ziek was, maar zei hij niet laatst nog dat hij het gevoel had met 2-0 voor te staan? En dus kwam het nieuws keihard aan, Cruijff had er weer eens een onnavolgbare actie uit z’n trukendoos gehaald en was er met een supersnelle versnelling tussenuit gepiept…

Deze dagen worden nu gevuld met heel veel terugblikken, mooie teksten, lyrische verslagen, prachtige beelden, halfstokke vlaggen, tranen en een geregeld brok in de keel. De meeste foto’s en beelden kende ik natuurlijk allang, hoewel er soms nog pareltjes langskomen die ik nog niet kende. De foto van Anton Corbijn bijvoorbeeld.

Ach Cruijff en ik hebben een vreemde relatie, want aan de ene kant was en is hij de grootste held die ik in mijn leven heb gehad, maar aan de andere kant streek hij mensen wel eens zodanig tegen de haren in dat ik me afvroeg of het echt zo gespeeld moest worden. Als het aan mij had gelegen dan was die hele revolutie bijvoorbeeld op een heel andere manier gegaan en waren de voor- en tegenstanders binnen Ajax niet op deze manier op de barricades geklommen.  Dat conflictmodel is gewoon een tikkende tijdbom die, zeker als iedereen zich er mee gaat bemoeien, elk moment af kan gaan en veel te veel slachtoffers maakt.

Maar nu voeren de mooie gedachtes en fantastische momenten gelukkig de boventoon en hopelijk blijft dat ook zo. Want we moeten Cruijff natuurlijk herinneren als de beste voetballer die er was. En natuurlijk ook als de trainer die aan de wieg stond van de tweede gouden periode van Ajax. Een tijd die ik van heel dichtbij mee heb mogen maken. Gelukkig.

Cruijffie

Ik heb Cruijff nooit ontmoet of gesproken, ben waarschijnlijk ook één van de weinigen die niet op de foto met hem staat, maar ik heb wél een prachtige Cruijff anekdote, waarmee ik dit stuk wil besluiten.

Het was een jaar of tien geleden, toen ik op vakantie was in Los Angeles. We hadden een auto gehuurd en na een paar dagen moest ik tanken, dus reed ik een tankstation in, pakte de slang en drukte de handel in, zonder resultaat. Dus keek ik op de pomp en kwam er achter dat ik eerst m’n creditcard in de machine moest stoppen en mijn ‘5-digit zip code’ moest intoetsen. Die had ik niet dus ging ik naar binnen en zei tegen de man in het kantoortje dat mijn zip code maar vier cijfers heeft, waarop hij vroeg waar ik vandaan kwam: “Amsterdam? Wow, that’s a coincidence, I know this guy from Amsterdam and I think that you know him too.” Waarop ik natuurlijk zei dat dit me sterk leek, want er wonen best veel mensen in Amsterdam. Het is geen LA, maar toch, voegde ik er nog aan toe: “No, I’m quite sure that you know him, his name is Johan Cruijff!”

Zo kon het gebeuren dat ik er die dag achterkwam dat Cruijffie inderdaad de meest bekende Nederlander ter wereld is.

En wat mij betreft mag hij dat voor altijd blijven.