Het einde van de 422 ploeg

5 mei 2013 was een gedenkwaardige dag, want we vierden niet alleen de vrijheid en het derde kampioenschap op rij, het was ook de laatste thuiswedstrijd van onze 422 ploeg in de ArenA.

De groep waar ik jarenlang deel van uitmaakte ontstond rond de gebroeders Winnubst en een hele rits (kroeg)vrienden en collega’s uit Amsterdam. Sinds de late jaren ’70 was onze ploeg, in steeds wisselende samenstelling te vinden op de tribune van het Ajax stadion. Eerst zaten we op vak L, waar we menig voetballer tot wanhoop brachten met deskundig commentaar en heel veel zieken en zuigen. De verhalen en anekdotes blijven mooi en worden steeds beter, over verrekijkers gevuld met whiskey, hele bladen paaseitjes en die keer dat Hans Kraay jr. te kakken werd gezet.

Hans Kraay junior

Kraay werd na een wedstrijd tegen Dordrecht, of DS 79 dat weten we niet meer, geïnterviewd bij de koffiekamer achter de eretribune. We hadden ‘m de hele wedstrijd al gek zitten maken door bij ieder balcontact luidkeels een kraai na te bootsen, hetgeen al snel door de hele Meer werd opgepakt en het één grote volière leek die middag.

Toen we na die wedstrijd iets tegen ‘m riepen vond Hans Kraay het nodig om ons toe te bijten dat we ‘niet zoveel coke moesten snuiven’, hij vond ons blijkbaar een beetje te druk….

Het toeval wilde dat Ajax kort er op wéér tegen Dordrecht moest spelen, voor de beker ditmaal. En toen Hans Kraay het veld opkwam voor de warming up en onze kant op kwam gebeurde het; hele zakken meel, vim en ander wit poeder vloog de lucht in met daarbij de vraag of Hansie ook een snuifje wilde… Hoofdschuddend liep Kraay weer weg.

Maar aangezien het gros van dit soort verhalen vooral in de categorie ‘je had er bij moete weze’ vallen, zal ik hier niet een hele opsomming geven.

Toen Ajax naar de ArenA verhuisde kregen wij niet de kans om op een soortgelijke plek, eerste ring, dicht bij het veld, te krijgen. Die plaatsen gingen naar de businessseats en dús kwamen wij laag op de tweede ring terecht, op 422. De rauwe Amsterdamse humor bereikte zodoende niet langer de spelers op het veld, maar dat heeft ons natuurlijk nooit weerhouden. De grappen en grollen rolden regelmatig van de tribunes, soms tot ergernis van nieuwe stadionbezoekers in onze omgeving die zich soms afvroegen of het ‘niet wat rustiger kon’….

En hoewel het bezoek aan Ajax een feest bleef, kwam de klad er een beetje in. Een aantal van ons konden het eenvoudigweg niet meer opbrengen, anderen hadden geen geld meer en er zijn er zelfs een aantal overleden… Daarbij kwam de irritatie over steeds wisselende speeltijden en het -vaak- bedroevende spel van Ajax.

Als Ajax een topper speelde op zondagmiddag half één, dan organiseerde we een uitgebreid Engels ontbijt in Café Leentje om het leed wat te verzachten. Maar de laatste jaren ging het echt te ver; zaterdagavond om kwart voor zeven bijvoorbeeld. Je kunt met geen mogelijkheid een hapje eten van te voren en er na is het al te laat.

Dit seizoen heeft Ajax slecht vier wedstrijden gespeeld op zondagmiddag half drie! En het zou me niets verbazen als we binnen afzienbare tijd ook op maandagavond gaan spelen, een ontwikkeling die onontkoombaar is zodra de poen van de tv het voor het zeggen heeft.

Dat Ajax dit jaar weer kampioen is geworden is natuurlijk mooi, maar het spelniveau was best triest dit seizoen. Ik kan me nog een wedstrijd tegen VVV herinneren waar de bal steeds maar rondging maar er geen enkele dreiging was. Een frivoliteit als het passeren van een tegenstander zie je ook nauwelijks meer, een mooie lobbal hebben we dit jaar -geloof ik- één keer gezien en een echte voetbalshow, waar de tegenstander van kastje naar de muur wordt gestuurd met prachtig aanvallend spel doorspekt met een flink portie gogme is een unicum.

Het chagrijn hierover werd een aantal vaste leden van onze ploeg te veel, waardoor de een na de ander aangaf het volgend jaar niet meer op te kunnen brengen:

En als je dan ziet hoeveel geld me dat kost, dan kan ik die poen toch echt wel wat beter besteden.

En zo kwam er gisteren een einde aan een jarenlange traditie, een enkeling zal volgend jaar nog wel een plek hebben op 422, anderen -zoals ik- gaan verkassen naar een andere plek in het stadion waar je voor hetzelfde geld twee kaarten kan kopen. Maar de sfeer zal toch anders zijn.

Nooit meer verzamelen in Leentje, geen borrelsessies bij ’t Loosje gevolgd door een bezoek aan Nam Kee, geen schalen bittergarnituur en een potje toepen, biljarten en heel veel lachen. We zullen het met de herinneringen moeten doen.

Een vreemde stilte zal zich meester maken van vak 422 volgend jaar, voor sommige seizoenkaarthouders een zegen, voor anderen zal het even raar aanvoelen. Maar zo gaan die dingen…

Fred, Michaël, Bert, Peter, Bert, Ton, Brigitte, Leo, Bas, Jürgen, Adje, Johnny en al die anderen: bedankt voor het lachen!