IJdeltuiterij

Toen ik gisteren het Parool las viel mijn oog op een foto van Dries Roelvink, die binnenkort samen met z’n zoon Dave in een of andere Reality-TV show gaat optreden. Dries Roelvink, de man die werkelijk iedere gelegenheid aangrijpt om media-aandacht te krijgen, is iemand waarvan ik soms met plaatsvervangende schaamte kennis neem. En hoewel je heel eenvoudig zo iemand moet kunnen verbannen uit je leven, gewoon de bladen en TV programma’s mijden waarin hij steevast in verschijnt, is Dries iemand die ik niet kan ontlopen.

Zo kwam hij ooit regelmatig in mijn toenmalige stamkroeg in Amsterdam Oud-West, waar hij met z’n scharrel regelmatig aan de bar zat te konkelen terwijl hij dan de avond er voor op AT5 nog hoog van de toren blies hoe trots hij was op z’n huwelijk en vrouw. Op een gegeven moment zagen we Dries niet meer, dat kwam misschien wel doordat wij ‘m iedere dag vroegen of hij nou die beroemde zanger Droes Rielvink was, maar waarschijnlijk kwam het vooral omdat z’n scharrel (die tegenover de kroeg woonde) op een dag zijn spullen uit het raam gooide terwijl ze de arme Dries de meest verwerpelijke dingen toewenste.

Ik heb Droes jarenlang niet meer gezien, totdat ik op een mooie dag aan het rennen was in het Vondelpark. Mijn conditie was niet echt je dat, een gemiddelde wijkagent zou er z’n neus voor ophalen, maar ik hield vol: zolang ik niet door een vrouw ingehaald zou worden was ik op de goede weg. En toen gebeurde het. Ik werd ingehaald door een man met grijs haar, blote bast en een strak paars broekje aan: Droes Rielvink! Ik ben meteen gestopt met rennen, heb direct het park verlaten, de tram naar huis genomen en plechtig aan mezelf belooft om dat nooit meer te gaan doen. Dan maar zwemmen, dan herken ik sowieso niemand omdat mijn zwembrilletje niet is voorzien van geslepen glas.

En gisteren was het dus weer raak, Droes Rielvink stond samen met z’n zoon op de foto in het Parool en toen zag ik het: de arme man stond op z’n tenen om iets groter te lijken. Wat een droeftoeter, wat een zielige kleine man, vanaf vandaag heeft hij een nieuwe bijnaam: Triest Troelvink…

Het deed me denken aan een zwart-wit foto uit 1981. Dat jaar werd er in het ‘Kasteel’ een officiële elftalfoto werd gemaakt van het  Sparta. Zo’n foto die je dan later uit de middenpagina van de VI kon halen, een elftal foto als ieder ander. Drie rijen spelers en trainers, waarvan de onderste rij op een houten bank zit, de tweede rij staat er achter en de derde rij staat daar weer achter op een bankje.

We herkennen Louis van Gaal op de middelste rij, Geert Meijer, Danny Blind op de voorste met naast zich Barry Hughes. En die zielige Advocaat stond dus op de achterste rij, terwijl hij misschien beter was gaan zitten, want Dicky Dik werd niet voor niets de ‘kleine generaal’ genoemd. Hij was niet de grootste van het stel, maar toch ging hij op die bank staan, helemaal rechts, voor de kijkers links.

En wat zien we? Advocaat staat op z’n tenen! Hij wilde niet onderdoen voor de Engelse spits David Loggie naast hem. Hij is dus van hetzelfde slag als Triest Troelvink.

Dat wordt dus nooit meer naar Den Haag en als het echt moet zonder bril, stel je voor dat Dick Advocaat daar met ontbloot bovenlijf in een paars broekje door het Zuiderpark loopt te joggen…

De foto van Dave en Dries Roelvink komt uit het Parool en is gemaakt door Mats van Soolingen
De elftalfoto van Sparta is gemaakt door ANP fotograaf Paul Stolk