Skip to content
SgtPepper' Colors

It was 50 years ago today

Sgt.Pepper's StonesVandaag is een magische dag in de geschiedenis van de popmuziek, want het is precies 50 jaar geleden dat het meest iconische album van the Beatles uitkwam: Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Een plaat waar ongeveer mijn hele leven op is gebaseerd, want ik heb het als kind echt grijsgedraaid. Mijn ouders hadden kastenvol platen, maar het merendeel was klassieke muziek en vooral oratoria en andere zware gezangen waren mateloos populair bij ze.

Niet echt de muziek waar je als kind echt blij van wordt. Mijn vader had ook wat jazz, maar ook daar werd ik niet echt blij van. Heel af en toe vond ik die LP van Glenn Miller wel ok en die ene kerstplaat waarop een lied stond wat begon met ‘verdomme Kees’, was natuurlijk favoriet bij m’n zusje en ik. Maar die plaat werd alleen rond de kerstdagen gedraaid.

Ik heb, kortom, mijn muzieksmaak niet met de paplepel ingegoten gekregen. Maar misschien ook wel, want ze hadden een paar jaar na mijn geboorte een LP van the Beatles gekregen. Eentje die mij al snel opviel terwijl ik door de platenkast struinde, want de hoes was opmerkelijk met al die kleuren en vreemde figuren er op. Ik snapte er als kind geen moer van, maar was behoorlijk geïntrigeerd door die hoes en als ik de plaat op de pick-up legde beviel de muziek me ook steeds meer en beter.

The Beatles waren toen, we hebben het over de late jaren ’60, nog steeds het gesprek van de dag. Mijn oma refereerde steevast naar mijn Beatles haar, als dat te lang werd en heel sporadisch zag ik wel eens de beelden van hun bezoek aan Amsterdam in mijn geboortejaar, waar gillende meisjes, krijsende vrouwen en in de gracht springende mannen mijn ogen tot schoteltjes deden groeien.

De muziek vond ik magisch, keer op keer weer die plaat op om – net als bij een goed boek – in een soort fantasie trance te raken en bij al die maffe geluiden; kakelende kippen, sitars, galopperende paarden, scheurende gitaren, harp, violen en meerstemmige koortjes de mooiste gedachten te krijgen. Deze LP is bij afstand de meest gedraaide plaat in mijn leven, met the Magical Mystery Tour op een goede tweede plaats. Die laatste stond niet op een LP, maar hadden we op vier singletjes die waren verpakt in een boekje met de meest bizarre beelden uit de gelijknamige film.

En nu is het dus 50 jaar geleden dat die plaat uitkwam, die vriend van mijn ouders ‘m een paar maanden later kocht en hen cadeau deed en zo mijn muzikale leven injecteerde met de eeuwige liefde voor the Beatles. Later leerde ik de betekenis van Lucy in the Sky with Diamons, draaiden we de b-side achterstevoren terug om de verborgen ‘Paul is dead‘ signalen te horen en leerde ik steeds meer de prachtige arrangementen waarderen en de genialiteit van de Fab Four onderkennen.

Ik kan She’s Leaving Home nog steeds uit mijn hoofd op de piano spelen en ken uiteraard alle tekst uit mijn hoofd, ook die van het koortje. En dat kan ik over een jaar of tien nog steeds;

When I’m Sixty Four…

Sgt. Pepper's Cover

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top