Frans Afman

Sinds het einde van de vorige eeuw, wat is dat toch prachtig gewichtig om te schrijven, had ik weer een seizoenkaart voor de thuiswedstrijden van Ajax. Via wat vrienden kwam ik terecht in hun ‘groep’ op vak 422, laag op de tweede ring tegenover de eretribune in de ArenA. De groep bestond uit een, laat ik het voorzichtig uitdrukken, kleurrijk gezelschap dat slechts een paar overeenkomsten had; de liefde voor Ajax en Amsterdamse roots en dito humor. Daarbuiten waren de verschillen groot, de aannemer zat naast een meubelmaker en een verkoper van kredietverzekeringen. En dan had je nog een barkeeper, een kwaliteitscontroleur van liften en roltrappen, een brandweerman, een directiesecretaresse, een fulltime uitkeringstrekker en nog veel meer mensen van uiteenlopend pluimage.

De groep wisselde wel eens van samenstelling, soms haakte iemand af, soms kwam er iemand bij en er was zelfs eentje die na een aantal jaar afwezigheid toch weer een plek vond op het vak. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Peter Trommelen was ooit afgehaakt omdat zijn veilinghuis ook op zondagen open ging en hij het niet meer kon combineren, maar na een paar jaar was hij terug en kocht een aantal vrijgekomen plaatsen er bij zodat hij zakelijke gasten, of vrienden, of allebei, mee kon nemen naar de Ajax-wedstrijden.

En zo heb ik Frans Afman ontmoet, een gast van Peter die een zeer respectabele leeftijd combineerde met een opvallend kwieke verschijning. Frans had steevast een versleten en verschoten Yankees pet op en kon prachtig vertellen. Echt zo’n man waar je op een goede manier tegenop keek, aimabel, vriendelijk, vrolijk, goedlachs en vol charisma. Soms had hij z’n kinderen bij zich en ik kan me zelfs een keer herinneren dat we na de wedstrijd met zo’n beetje de hele familie Afman in Café Leentje op de Wibautstraat hebben zitten kletsen, poolbiljarten en veel, heel veel, lachen. Maar ik herinner me ook een prachtig gesprek met z’n vrouw Anja over ouder wordende kinderen en andere belangrijke zaken.

Helaas kwam aan al dat goeds een eind; Frans werd geveld door een nare ziekte en overleed in mei 2011. We hebben hem tijdens de kampioenswedstrijd op 15 mei nog herdacht in een kolkende ArenA, een moment dat ik me nog heel goed kan herinneren en waarvan ik nog een foto terugvond. Op de foto zie je de prachtige rouwkaart met een foto van Frans die met de hele familie heel veel plezier heeft op een strand. Ik heb zelden zo’n mooie kaart in m’n handen gehad, het plezier en familiegeluk spat er van af.

Via de digitale tamtam bereikte me gisteren het bericht dat er een item over Frans Afman zou komen in De Wereld Draait Door en uiteraard heb ik gekeken. Het werd een prachtig item waarin dochter Rozemyn, dat meisje naast Frans op de foto, vertelde over de documentaire die ze gemaakt heeft over het leven van Frans Afman. Een documentaire waar ze -volgens mij- al mee bezig was terwijl ze met ons op de tribune zat en die ik zeker wil gaan zien. Die Afman was namelijk een hele speciale man en ik voel me echt vereerd dat ik de goede man heb gekend. Op Frans!