Herman Brood: Never be Clever

Het was ergens in de jaren ’80 toen ik door de Utrechtsestraat liep op weg naar mijn favoriete platenzaak Get Records. Ik kwam langs een galerie liep die alleen maar kunst verkocht op het gebied van sport; Spartz, of Sparts, heette die zaak en op het raam hing een poster dat Herman Brood er die middag een ‘schilder-demonstratie’ zou geven en het toeval wilde dat ik -terwijl ik door het raam naar binnen keek- tegen hem aanbotste.

‘Dus jij bent nou Herman Brood’ wilde ik zeggen, maar volgens mij murmelde ik wat heel anders, iets met ‘sorry’ waarschijnlijk. Brood keek me spottend aan en ging naar binnen, terwijl ik -met waarschijnlijk een licht roder hoofd- verder liep.

Concerto

Geruime tijd later, ik was ook nog even bij Concerto geweest, liep ik met een een paar tassen vol platen terug richting de tramhalte op het Frederiksplein en hoorde getik op het ruit van Sparts. Daar zat hij, de man van Saturday Night, Herman Brood. Hij wees naar me en maakte het kom binnen gebaar.

Eenmaal binnen verontschuldigde hij zich nogmaals voor onze botsing en vertelde hij dat hij zich dood verveelde, er was geen hond op zijn performance afgekomen. Dus kreeg ik een blikje bier en moest ik vertellen welke platen ik had gekocht en raakten we vervolgens dieper in gesprek. Zo ontdekten we dat we allebei op 5 november zijn geboren en toen ook nog bleek dat zijn zoon en ik dezelfde naam hebben was het bal:

“Dit is geen toeval Marcel, dit moeten we vieren. Neem nog een biertje!”

Inmiddels waren er belangstellenden binnengekomen voor Brood, maar die was er eigenlijk wel mee klaar en nam me mee naar de kroeg ergens aan de overkant. Waar we nog uren hebben zitten drinken en kletsen.

Toen ik eenmaal op huis aan ging tolde ik op m’n benen van de drank, ik heb Herman nooit meer gesproken -ondanks onze beloften- maar dit moment pakt niemand ons meer af.

Gefeliciteerd, waar je ook bent! En Never be Clever!

De foto is Gerard Wessel, die ook een prachtig fotoboek van Herman Brood heeft gemaakt.