PSV-Ajax

Morgen is het weer zover, de topper PSV-Ajax staat weer eens op het programma en de wedstrijd is weer eens bepalend voor het kampioenschap. En dus schieten de voorbeschouwingen weer uit de digitale grond en blikken vele Ajax- en PSV fans terug op ‘hun’ favoriete editie. Dat is zeker voor Ajacieden best lastig, want velen van ons calculeerden een verliespartij in Eindhoven aan het begin van het seizoen al in. Ik ben er vele malen geweest en vrijwel altijd liep het op een deceptie uit, zelfs die keer dat PSV al snel met een rode kaart te maken kreeg, maar die anti-voetballer, die Linskens er vlak voor tijd tóch de winnende treffer in schoot… Die wedstrijd waar we plotseling wél wonnen, onder andere door een kopbal van Aron Winter, was natuurlijk prachtig, maar die wedstrijd heeft Menno Pot al beschreven.

Ik neem je daarom mee terug naar een andere editie van PSV-Ajax en wel die van woensdag 14 maart 1990, de halve finale van de KNVB Beker, een wedstrijd tussen een piepjong Ajax en een geroutineerd PSV elftal. Ajax speelde dat jaar in die bizarre testbeeld-shirts, je weet wel, die blauw-wit-rood geblokte shirts die iedereen lelijk vond, maar nu voor astonomische bedragen op Marktplaats staan. Ajax speelde met Menzo, Blind, Vink, Larsson, Verkuyl, Winter, Wouters, Witschge, van ’t Schip, Petterson en Roy. PSV stelde die avond spelers als Van Breukelen, Gerets, Kieft, Lerby, Valckx, Povlsen, Chovanec, De Jong en Kieft op. Het was het duel tussen de ploeg die in 1988 de Europa Cup won en die in 1992 de UEFA Cup bemachtigde.

Er waren die avond heel veel Ajaxfans in Eindhoven, we hadden toen nog dat uitvak in hoek van het Philips Stadion, maar ook op de korte zijde achter het doel zat het vol met Ajacieden die er een prachtige sfeer van maakten. Ajax schoot uit de startblokken en vooral Bryan Roy was niet te stoppen, keer op keer snelde hij langs Eric Gerets die echt handen en voeten nodig had om Roy te stoppen. Ik meen me te herinneren dat Gerets al snel geel kreeg en geblesseerd raakte, de Belg was duidelijk op z’n retour en kon het allemaal niet meer belopen.

Kopgoal Van ’t Schip

Ajax scoorde ook vrij snel, ik weet niet wie de voorzet gaf (Roy?), maar weet nog precies wie de 1-0 binnen kopte: Johnny van ’t Schip, die volledig uit z’n dak ging en naar ons vak kwam rennen terwijl hij z’n hand tegen het voorhoofd sloeg. Schip die scoort met z’n kop, dat was een unicum en das was hij zichzelf het meest over verbaasd.

Inmiddels ging het met Gerets echt niet meer en werd hij gewisseld voor Jerry de Jong, de vader van Nigel inderdaad. En op de één of andere manier werd dat het keerpunt, want De Jong had veel meer grip op Roy en PSV sloop naar voren en had de scheidsrechter ook bepaald niet tegen. Want ondanks onze spreekkoren (hij krijgt een video) bij iedere discutabele beslissing, bleef Mario van de Ende op de hand van PSV. Althans, dat vonden wij.

Halverwege de tweede helft werd het dan ook gelijk en even later scoorde diezelfde De Jong zelfs de 2-1. Eindhoven ontplofte van vreugde en de PSV supporters en zelfs het kindervak in de andere hoek, door ons spottend de ‘vogelkooi’ genoemd, kwamen uit hun schulp en begonnen ons te sarren. Vooral hun ‘ze hebben weer eens niks’ werd een regelrechte hit en golfde van de tribunes terwijl Ajax streed voor de -meer dan terechte- gelijkmaker. Maar wat Ajax ook probeerde, ze kwamen er niet door en de PSV verdediging hield stand. Ajax trainer Beenhakker bracht Ronald de Boer en Dennis Bergkamp in het veld, maar die konden ook weinig potten breken.

En zo kwam de wedstrijd in de laatste minuut, de PSV kinderen telden met hun falset-stemmetjes de laatste tellen van de wedstrijd af terwijl Ajax nog een laatste aanval deed. De bal kwam met wat geluk bij Van ’t Schip, wiens voorzet door zo’n beetje iedereen gemist of half geraakt werd waardoor de bal uit de zestien stuiterde en precies voor de voeten van Bergkamp kwam. Die haalde uit en rang! Het was weer gelijk en we gingen verlengen. Ontsteltenis in Eindhoven en totale waanzin in de Ajax-vakken.

Penaltykiller Van Breukelen

In de verlenging bleef het 2-2 en dus gingen we penalty’s nemen, een kolfje naar de hand van de gelouterde PSV’ers die met ‘penaltykiller’ Van Breukelen dat varkentje wel eens gingen wassen. De koude oorlog ging meteen van start toen Van Breukelen opzichtig en parmantig naar het doel liep dat het verst van ons weg was, maar zoveel arrogantie was zelfs Van de Ende teveel. De scheidsrechter wees naar de goal aan onze kant, hoewel van Breukelen mokkend in de andere goal bleef staan.

Inmiddels had Kieft de eerste penalty voor PSV al gemist en kon onze vreugde al helemaal niet meer stuk. Maar helaas, Stefan Pettersson was blijkbaar toch onder de indruk geraakt van het spel van Van Breukelen die steeds weer z’n goal uitkwam om te vertellen dat de bal niet op de stip lag. En dus stond het weer gelijk.

De serie ging vervolgens verder, Van Breukelen bleef irriteren en uiteindelijk ging ook de pingel van Danny Blind mis, Chovanec scoorde wél en we hadden inderdaad ‘weer eens niks’.

Met een enorme kater en kut-gevoel liepen we terug naar station Eindhoven en kwamen diep in de nacht weer terug in Amsterdam, we hadden (weer eens) een penaltyserie verkloot, maar we hadden stiekem toch ook genoten van onze jongens. En van een schitterende pot voetbal met alles er op en er aan.

Het was een mooie avond.