Trekpleister

Ken je die rubriek ‘Trekpleister’ in de zaterdag editie van het Parool? Iedere week wordt er een toeristische trekpleister ergens op de wereld gekozen en worden de lezers gevraagd om hun foto’s in te sturen van deze locatie.

Ik zelf heb er ook wel eens tussen gestaan, de plek was toen het ‘Hollywood sign‘ in de heuvels boven Los Angeles en sindsdien kijk ik iedere week wel even door de foto’s van alweer een nieuwe beroemde plek, waar we toch allemaal naar toe gaan. Want zoals de rubriek al schrijft, ‘we willen allemaal een unieke vakantie, maar ja: als we er dan toch zijn.’

En waarom ook niet, als je voor het eerst in Rome bent ga je natuurlijk naar de Trevi fontein. En in Barcelona pak je, hoe toeristisch het ook is, tóch even de Ramblas mee.

De afgelopen week waren we in Parijs, een stad met vele trekpleisters, de Eiffeltoren, het Louvre, de Arc de Triomphe, Sacre Coeur, het is te veel om op te noemen. De redactie koos voor een iets minder beroemd punt, het bij afstand het meest bezochte kerkhof van de stad: Père-Lachaise. De lijst van beroemdheden die hier begraven liggen is overweldigend, Molière, Oscar Wilde, Frédérice Chopin, Yves Montant en natuurlijk Jim Morrisson, wiens graf ergens verscholen ligt, maar een ware trekpleister is voor vele muziekliefhebbers en oude verstokte hippies die de omgeving van het graf helemaal vol hebben gekalkt met hun naam en herinneringen aan de voormalig Doors zanger.

Wat mij betreft is deze lichte vorm van grafschennis behoorlijk stuitend, want je gaat toch niet andermans graf onder kalken met je teksten? Maar het kan altijd erger, want zaterdag bleef mijn blik hangen bij de foto van ene Sandy Roozenburg.

Deze dame was die dag, 23 augustus 2013, blijkbaar dermate bevangen door de warmte en de opgeklopte romantiek van de hoofdstad van de liefde dat ze besloot om schrijlings op een graf te gaan zitten alsof ze de liefde met de man ging bedrijven. Ze hield er nog net de kleren bij aan, hoewel het weinig om het lijf had.

Nou gun ik iedereen zijn, of haar, pleziertje hoor. Ik kijk niet zo gauw meer op van dit soort gedrag, maar je kan je afvragen wat er door je heen gaat als je jaren later, op een herfstachtige dag besluit deze foto in te sturen naar de krant in de hoop daarmee je minutes of fame te bereiken.

Tenzij je die baan als account manager bij een uitvaartorganisatie liever niet wil natuurlijk…

UPDATE: Lees zojuist een naschrift van de Parool redactie: ‘het graf is van Victor Noir en geldt algemeen als een vruchtbaarheidssymbool. Volgens de mythe moeten vrouwen over zijn geslacht wrijven (en zijn lippen zoenen) voor fertiliteit’

Of je gaat er gewoon met je doos bovenop zitten, lebbert het graf af en je kan de rest van je weekend op zoek naar een eerste hulp waar je een tetanus injectie kan halen….