Twintig jaar ArenA

Zo, de vakantie is achter de rug, de transfercarrousel draait nog op volle toeren en vanavond speelt Ajax de eerste thuiswedstrijd van het nieuwe voetbalseizoen. Roda thuis, niet echt een affiche waarvoor je extra spanning voelt, maar toch heb ik een speciaal gevoel. Vanavond zullen we voor het eerst de samensmelting van vak 410 en de F-Side beleven, want de ‘familie ratelband‘ gaat voor de tweede keer in haar bestaan verhuizen. Een jaar of wat geleden werden ze verplaatst van vak 410 naar de andere hoek, schuin boven het domein van de F-Side: zuid 1. Die verhuizing was het initiatief van het Ajax bestuur om ‘meer sfeer in het stadion te bewerkstellingen’, maar er gingen ook sterke geruchten dat de directie van die herrieschoppers af wilde schuin boven de eretribune en – vooral – de Champions Lounge. Want deze luxueuze sky-box, waar Sjaak Swart regelmatig te gast is, had erg veel last van spandoeken die hun zicht belemmerden en van vuurwerk en rook dat boven hun hoofd ontstoken werd.

En nu gaan de heren dus een verdieping naar beneden en worden ze op Zuid 1 gestald, waar inmiddels een hypermoderne staantribune werd gerealiseerd. Ongetwijfeld wordt ook nu de betere sfeer als argument gebruikt en zullen boze tongen roepen dat Ajax zo alle probleemjongeren en -ouderen bij elkaar hebben om ze beter in de gaten te kunnen houden. De tijd zal leren of het de juiste beslissing is, maar misschien dat de oudere garde in ieder geval kan voorkomen dat zo’n apenkop een opblaaspop aan een stop aan de balustrade hangt. In het Parool stond vandaag een uitgebreid artikel over de nieuwe machtsverhoudingen bij de fanatieke Ajax-supporters, waarbij de rol van ‘Polletje’ uitgespeeld lijkt te zijn en er met belangstelling wordt gekeken naar het nieuwe vak ‘waar de plekken op de apenrots nog moeten worden ingenomen’.

Maar die hele voetbalvolksverhuizing is niet het enige, we hebben namelijk een nieuwe trainer, een redelijk volwaardige selectie met nieuwe spitsen, een ervaren Duitser die alleen maar beter kan en er is – tot nu toe – nog geen enkele basisspeler verkocht. Het zou zomaar eens een nieuw tijdperk in kunnen luiden waarin we eindelijk de jaren van oeverloos geschuif en hemeltergend saai spel achter ons laten en de seizoenkaarthouders eindelijk weer moeite nemen om naar de ArenA te reizen ten koste van andere ‘verplichtingen’ om te genieten van ons aller Ajax.

Nieuwe seizoenkaart

Over seizoenkaarten gesproken: ik heb er toch weer eentje aangeschaft en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer te verhuizen. Vanaf de eerste ArenA-jaren zaten we altijd op de tweede ring van de lange zijde, op vak 422. Een prachtige tijd, met een grote groep gelijkgestemden, die helaas uit elkaar viel en uiteindelijk leidde tot het einde van het ‘humorvak’. Ik kon toen verhuizen naar Noord 1, waar ik met wisselend succes een nieuwe stek had. Eerst op een plek die te laag lag en ik nooit kon wennen aan het nieuwe perspectief. Later kreeg ik stoelen op de bovenste rij, waar het zicht aanmerkelijk beter was, maar je gevangen zat in het beton en het daglicht boven het veld niet kon zien.

En vandaag heb ik weer een nieuwe plek gevonden, eerste ring, lange zijde, ter hoogte van de achterlijn. Die tribune zochten we de laatste seizoen wel vaker op, want er vrijwel altijd plek, je zit in de zon en het zicht is perfect. Maar helaas was de controle de laatste jaren wat strenger en werd glippen steeds moeilijker, maar dat is vanaf nu verleden tijd.

Morgen is het twintig jaar geleden dat de ArenA werd geopend, een machtig groot stadion dat heel erg onwennig bleek de eerste periode. Maar inmiddels is het toch steeds meer ‘ons’ stadion geworden, het gras is goed, je kan gewoon met je eigen pas betalen, de tribunes lopen, waar mogelijk, door tot aan het veld en de fanatieke fans zijn eindelijk verenigd.

Die sfeerloze galmbak is door de jaren uitgegroeid tot een heus voetbalstadion, waar we decennia lang lief en leed hebben gedeeld. Prachtige kampioenswedstrijden, onwaarschijnlijke doelpunten, spannende toppers, gruwelijke nederlagen, hilarische blunders, pijnlijke blessures en doodsaaie klassiekers. We hebben het allemaal meegemaakt en het is langzamerhand deel geworden van ons Ajax-dna.

Het waren, al met al, twintig prachtige jaren. Ik hoop er nog vele mee te mogen maken en zal vanavond juichen als de eerste goal, vlak voor mijn ogen, tegen de touwen slaat en de Vendeldraver vervolgens zijn sprints zal trekken. Als Zuid 1 zal kolken en ‘we’ met een klaterende overwinning de race naar het kampioenschap in zullen gaan.

Uiteraard verschijnt er een boek over Ajax en de 20 ArenA jaren, met prachtige foto’s en mooie verhalen. Je kunt het boek 20 jaar Ajax & ArenA hier bestellen.