Skip to content

Kampioenswedstrijd 2011 Ajax-FC Twente

En zo kwam het dus allemaal goed! We wisten eigenlijk heel het seizoen al dat die laatste wedstrijd tegen Twentn wel eens allesbepalend zou kunnen worden. Het scenario werd zelfs nog mooier, want de bekerfinale bleek een prachtige en sfeervolle generale repetitie te zijn.

Net aan verloren, maar voldoende aanknopingspunten voor de apotheose in de ArenA. De hele week hebben we aan niets anders kunnen denken en kroop de tijd tergend langzaam voorbij. Toen het eindelijk zondagochtend was kon ik bij het eerste straaltje daglicht de slaap al niet meer vatten en heb ik me uren zitten verbijten en me afgevraagd waarom die wedstrijd eigenlijk niet om half 1 zou worden gespeeld.

Toen om klokslag twaalf uur de deur van café Leentje openging stonden wij te trappelen van ongeduld om een stuk of wat verdoofbiertjes naar binnen te slaan en een klein uur eerder dan normaal zat ik al in de metro. De sfeer was, zoals die Engelsen dat zo mooi zeggen, electrifying. Je voelde dat het goed moest komen en na een kleine speldenprik van Ruiz nam Ajax onder leiding van een ontketende Jan Vertonghen het heft in handen om het nooit meer weg te geven. Eindelijk kampioen, eindelijk die derde ster, eindelijk van die gehate magere jaren af!

Dronken van geluk, en een beetje van het bier, vielen we in elkaars armen, alle nare, zure en wrange opmerkingen die we elkaar de laatste jaren naar het hoofd hebben geslingerd waren vergeten. We waren één grote gelukkige familie!

Huldiging Museumplein

Toen ik eenmaal terug was in Leentje was de sfeer daar ook volledig uitgelaten en in alle euforie besloot ik, ondanks waarschuwingen van mijn maten, om dan toch maar even op het Museumplein te gaan kijken. En ook daar was de sfeer geweldig, maar het was vreselijk druk en het viel me gelijk al op dat onze familie hier was uitgebreid met een aantal aangetrouwde neefjes (en een enkel nichtje) die het niveau hebben van een gemiddelde moederkoek. Zulks in combinatie met heel veel drank en nog meer drugs, zorgt er voor dat je je afvraagt waarom we de stenen, waar ze onder vandaan gekropen zijn, niet onder een laag beton begraven. Want ondanks dat er ‘slechts’ 62 mensen werden opgepakt, op een menigte van een kleine 100.000, waren er minstens zoveel gewonden, vechtpartijen en berovingen. Iemand sloeg mij zomaar, zonder wat voor reden dan ook, de bril van mijn kop en toen ik die eenmaal had teruggevonden zag ik een horde schuimbekkende randdebielen voor me staan die me deed beseffen dat een stuk verder lopen de enige juiste optie was en de schade van m’n bril (een kleine honderd euro) maar voor lief te nemen…

Ik weet dat er gisteren stemmen opgingen dat de ‘media’ alleen maar aandacht had voor het negatieve deel van de huldiging en dat de gemeente beter had moeten inschatten dat er meer dan 50.000 mensen naar het Museumplein zouden komen. Maar zelfs dan kunnen we blijkbaar niet verhelpen dat het ongedierte op dit soort grote evenementen (dus niet alleen voetbal) afkomen om de boel te verkankeren. En helaas moeten onschuldige mensen hier onder lijden. Ik zag ook een moeder met kind achterop haar fiets vertrapt worden door een groep raddraaiers die in gevecht waren met de politie.

Het feest waar ik jarenlang naar verlangd heb heeft voor mij persoonlijk een behoorlijke deuk opgelopen, een deuk vergelijkbaar met die in de kampioensschaal en ook daar had het nog veel slechter af kunnen lopen. Stel je eens voor dat onze aanvoerder geëlektrocuteerd was geworden door die bovenleiding… Stel je eens voor dat die fles op het podium iemand geraakt had, stel je eens voor dat die horde schuimbekkende randmongolen echt door de hekken was gegaan…

Maar goed, het is nu dinsdag, de wonden zijn gelikt, bril is volgende week weer gemaakt en we gaan over tot de orde van de dag; het zwarte gat. Want het is pas half mei, we krijgen geen play-offs, geen WK of EK dat tot medio juli doorgaat direct gevolgd door de eerste oefenwedstrijden in en rond De Lutte, geen eerste- en tweede voorronde Champions League, helemaal niets! We hebben in ene twee keer zoveel weekend voor de boeg en voor je het weet loop je door één of ander tuincentrum of meubelboulevard om de tijd te doden.

Maar het is het allemaal waard geweest en voor je het weet verlang je weer terug.

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top