In den ban van Abe

Vrijdag is het eindelijk zover, het grote In den ban van Abe festijn in het stadion van de HFC Haarlem. De roemruchte club waar een hoop getalenteerde voetballers hebben rondgelopen; Wim Balm, Ruud Gullit, Piet Keur en -meer recent- Gregory van der Wiel.

En Abe van den Ban natuurlijk.

Ik ben een paar keer in het stadion van Haarlem geweest en kan me herinneren dat Ajax het daar nooit echt makkelijk had, er werd zelfs een keer verloren waarna Aadsje de Mos het veld moest ruimen, terwijl Ajax een week of twee later alsnog kampioen werd. Wat me vooral nog bijstaat van die wedstrijd is de Haarlemse politie die hadden bedacht dat de Ajaxfans niet via station Haarlem terug mochten, het was nog 5 mei ook, maar ons op een gigantische wandeltocht naar station Santpoort leidde.

Abe van den Ban was toen al gestopt met voetballen, maar ik heb ‘m een keer zien spelen. Dat was de eerste keer dat ik in m’n leven in een stadion kwam. Het was oktober 1975, ik had net een kleine week in de VU gelegen en had daar, vanaf de kinderafdeling op de bovenste verdieping al urenlang naar het Olympisch Stadion gekeken. Daar keek je namelijk in, je kon het scorebord zien en de tribunes en een klein stukje van de wielerbaan en het veld.

FC Amsterdam-Ajax

Aan het eind van die week speelde Ajax de uitwedstrijd tegen FC Amsterdam en nam mijn vader me mee, eerste ring, van P-Q. Ik keek m’n ogen uit! Niet alleen naar het veld, dat overigens best ver weg was, maar ook naar een groep kwajongens die een paar jaar ouder waren dan ik en de hele wedstrijd in hekken klommen, zich van de wielerbaan lieten glijden en alles deden behalve voetbal kijken.

Van die wedstrijd weet ik hoegenaamd niets meer, volgens mij speelde Ajax in een blauw tenue, Ruud Geels speelde niet vanwege een blessure, maar Krol, Schrijvers, Mühren, Suurbier en Hulshof wel. Het was koud en Ajax won vrij eenvoudig met 0-2 van de Lieverdjes. Een bijnaam waar ik niets van begreep. De keeper kende ik trouwens wel, Jongbloed, die altijd zo uitbundig door z’n strafschopgebied rende als het Nederlands elftal weer eens had gescoord op het WK in West-Duitsland.

Maar verder kende ik niemand, dus ook Abe niet.

Maar nu ken ik ‘m wel, heb de man laatst al gesproken toen we een bezoekje brachten aan het Haarlemse stadion om het grote evenement te bespreken. Wat een een prachtkerel! Hij vertelde honderduit en wat me het meest opviel was deze: “Mensen zeggen wel eens dat we te vroeg waren, want later zijn ze er stinkend rijk van geworden. Maar dat maakt toch niet uit? We hebben een prachtige tijd gehad. Dat nemen ze me nooit meer af!”

Vrijdag, half 3, stadion Haarlem aan de Jan Gijzenkade, In den ban van Abe!