Twee maanden na een hartstilstand

Het was op een zaterdag als vele anderen; ik was rustig wakker geworden, uitgebreid ontbijt met de weekend-edities van de Volkskrant en het Parool en ’s middags naar Sportpark Goed Genoeg om naar de verrichtingen van het eerste zaterdagteam van AFC te kijken. Na de wedstrijd een paar biertjes, beetje bijkletsen en een paar potjes kaarten met mijn (stief)kinderen en aanhang. En toen op de fiets naar huis, want we hadden die avond een concert van Jungle by Night in Carré…

Vijf dagen later kwam ik bij op de Intensive Care afdeling van het OLVG en zaten mijn vriendin en zus aan weerszijden van mijn bed om me te vertellen wat me was overkomen. Ik had een acute hartstilstand gehad, mijn vriendin had me direct gereanimeerd en 112 gebeld waarna er een hele optocht aan hulpdiensten naar ons huis was gesneld. Brandweermannen hebben de reanimatie overgenomen en me uiteindelijk naar beneden getakeld, waarna ik met gillende sirenes werd afgevoerd en eenmaal in het ziekenhuis een nacht in coma werd gehouden om mijn herstel te bespoedigen.

Het was de bedoeling dat ik vanzelf weer uit coma zou terugkeren, maar dat duurde langer dan gedacht. De doktoren begonnen al voorzichtig te wanhopen, maar gelukkig werd ik wakker en werd ik uiteindelijk overgebracht naar de afdeling cardiologie waar de precieze schade werd opgenomen. Ik had niet alleen een hartinfarct gehad, maar door het tijdelijk gebrek aan zuurstof ook een herseninfarct opgelopen. Mijn rechterzijde functioneerde niet meer, ik kon mijn arm niet optillen, had een licht spraakgebrek en later bleek ook dat mijn fijne motoriek, schrijven, typen en appen, met horten en stoten ging.

Coma

Omdat ik wat wankel was en een val voor gevaar zorgde in combinatie met de bloedverdunners die ik kreeg werd ik ’s nacht vastgebonden in mijn bed met een Zweedse band, een meer ontoepasselijke naam is er niet want het was mijn Zweedse vriendin die er hoogstpersoonlijk voor heeft gezorgd dat ik gedurende de eerste minuten na mijn hartstilstand in leven bleef. En ook uit bed werd ik gekluisterd aan mijn rolstoel, waardoor mijn bewegingsvrijheid drastisch werd beperkt. Maar dankzij de fysiotherapie en mijn wilskracht mocht ik na een ruime week me al voortbewegen met een rollator en voor ik het wist zelfs zonder hulp.

Inmiddels werden de slagaders rond mijn hart aan een grondige inspectie onderworpen en bleek dat sommige half waren dichtgeslibd. Een hartoperatie is dus nodig, maar niet dermate precair dat deze direct moest plaatsvinden: ik mocht eerst revalideren en dan gaat er na drie of zes maanden een operatie plaatsvinden, zo werd me verteld. Of dit een een bypass of een dotter operatie gaat worden is nog de vraag, maar een week later werd ook besloten om in ieder geval een pacemaker te plaatsen.

De oorzaak van mijn hartstilstand werd namelijk niet vastgesteld. Ik leefde af en toe als een overjarige rockster, maar ik rook niet en eet gezond. Het is waarschijnlijk meer stress-gerelateerd en dat in combinatie met wat overgewicht en mijn neiging om toch nóg een glaasje wijn bij het eten te nemen, of nog een ‘for-the-road-biertje’ te bestellen op een zonnig terras. Zo’n hartstilstand was niet helemaal uit te sluiten en dus werd op 17 december een implanteerbare cardioverter defibrillator of ICD onder de huid bij mijn schouderblad geplaatst. Nog een nachtje in het OLVG en dan mocht ik naar het revalidatiecentrum op de Overtoom.

OLVG Vlog

In totaal heb ik 25 nachten in het OLVG gelegen, lekker in een eigen kamer die intussen helemaal was behangen met beterschapskaarten en andere gelukswensen. De stroom aan bezoekers was soms te groot, de aandacht die ik via de elektronische tamtam kreeg gigantisch. En natuurlijk wilde ik graag op alle berichten reageren, maar een simpel woord typen kostte me zeer veel moeite. Soms was ik een half uur bezig met een kort zinnetje, dus besloot ik al snel dat dit geen optie was. Er was maar één oplossing: een videobericht waarmee ik mijn volgers op de hoogte kon houden en zo is de OLVGVLOG ontstaan. Ik heb ze inmiddels allemaal op YouTube gezet.

Uiteraard kwamen er op Facebook een hoop reacties binnen op de filmpjes en ook de foto’s die ik op Instagram zette werden massaal geliked. Maar toch bereik je via de social media niet iedereen en zelfs nu tref ik nog mensen die zich helemaal het schompes schrikken als ze worden geconfronteerd met mijn hartstilstand en alles wat daaruit voortkwam. Mensen die wel op de hoogte waren kunnen zich nu nauwelijks voorstellen dat het pas of al twee maanden geleden was dat ik met gillende sirenes werd afgevoerd.

Inmiddels ben ik klaar met revalideren, het fysieke deel althans, want er zijn nog wel gesprekken met een psycholoog om vinger aan de pols te houden bij een eventuele geestelijke terugslag. De eerste weken ben ik eigenlijk volledig met herstel bezig geweest, ik kan me als freelancer geen tussenjaar veroorloven om rustig bij te komen: er moet brood op de plank! Gelukkig is mijn fysiek weer op orde, ik kan weer tikken en schrijven en websites maken en beeld bewerken.

Ajax

Ik mag weer fietsen van de fysiotherapeut en ik durf me weer onder de mensen te begeven, dus afspraken maken lukt weer en met wat extra rust kom ik ook prima door mijn dagen heen. Afgelopen weekend werd ik uitgenodigd op het Total Football Festival waar ik een groot aantal vrienden weer heb gezien en een dag later durfde (en kon) ik het ook weer aan om naar Ajax te gaan.

Het was te gek om weer in de ArenA te zijn, jammer dat het 4-4 werd, maar goed om te merken dat mijn medicijnen werken: mijn pacemaker is niet in actie gekomen. Dat had ik eerlijk gezegd niet durven dromen toen ik begin december mijn ogen weer opende…