Skip to content
U2 the Blackout

U2 The Blackout opname in Amsterdam

Het is maandag 24 juli als ik me opmaak voor een laatste werkweek voor de vakantie. Een vakantie die eigenlijk al begonnen had kunnen zijn, ware het niet dat ik kaartjes heb voor de U2 concerten in de ArenA dit weekend. Een prima reden dus om de reis een weekje uit te stellen en het wordt nog mooier, want die middag lees ik een bericht op de U2 website met de veelbelovende titel ‘Up close and Personal…‘. Snel lees ik verder: ‘Word is that the band might be doing a little filming later this week. Somewhere around central Amsterdam.‘ Het enige dat ik moet doen is mijn naam en leeftijd invullen en een pasfoto uploaden, een fluitje van een cent en even later zit ik met een licht verhoogde hartslag  naar mijn inbox te staren.

Twee dagen later komt het verlossende mailtje binnen, ik ben er bij, mag het niet verklappen en afwachten tot ik meer hoor. Op donderdag krijg ik weer een mail dat we een geheimhoudingsverklaring moeten ondertekenen en we de volgende dag gebeld gaan worden over de exacte locatie. O en of we geen opvallende donkere kleding zonder grote logo’s willen dragen, liefst grijs of zwart. En dus kan het grote speculeren beginnen.

U2 the Blackout

Want hoewel we niks mogen zeggen lees ik op diverse fansites verhalen van fans die nerveus aan het googelen zijn geslagen en ontdekt hebben dat bijvoorbeeld Paradiso die avond geen programma heeft. Anderen maken zich juist druk hoeveel mensen een uitnodiging hebben ontvangen en op welke grond de selectie heeft plaatsgevonden, want waarom moest je een foto insturen en je leeftijd opgeven?

Westergasterrein

Op vrijdagmiddag rond de lunch wordt ik dan eindelijk gebeld, of ik om vijf bij de Gashouder op het Westergasterrein kan zijn, ik rond snel mijn laatste werkzaamheden af en spring op de fiets en arriveer een half uur van te voren bij het Westergasterras, waar het me direct opvalt dat er bij de ingang van de Westerunie en hoop security staat, maar verder zie ik niet al te veel fans op het terras. En als we dan om vijf uur naar de andere kant van de gashouder lopen staat er een zeer bescheiden rij wachtenden, waarop mijn conclusie al snel is getrokken: “Het is niet in de Gashouder, maar in Westerunie. Dat is een klein zaaltje, ze gaan niet een paar honderd man in die gigantische zaal zetten.”

En inderdaad, na een een kleine twee uur buiten in de rij gestaan te hebben mogen we de Gashouder in en weer in de rij om alle verklaringen te ondertekenen, de laatste broodjes te verorberen en wat water te drinken. Opnieuw mogen we wachten, want het leven van een figurant schijnt uit niets anders te bestaan… Maar ons wachten wordt beloond; we mogen de zaal aan de overkant in. De zaal is al behoorlijk vol, donker en warm, ik vind een mooie plek op een meter of vier van het podium, net naast een gigantische kraan met camera. De plekken helemaal vooraan zijn helaas al vergeven.

U2 the Blackout

The Blackout

Het licht gaat uit en daar komt de Irish fab four het kleine podium op, even zwaaien naar de fans en dan speelt Edge de eerste rif van een nummer dat opvallend krachtig is, pompende bas, knallende drums en het typische galmende gitaargeluid doen de rest. Een pak van m’n hart, want vooraf hebben we tijdens de vele wachturen ons kapot staan speculeren over wat komen ging en – als het inderdaad de clip voor een nieuwe U2 song zou zijn – wat voor nummer dat zou zijn: “Stel je voor dat ze opeens besluiten om een reggae-ballad te gaan spelen.” “Vreselijk, en stel je voor dat we dat dan een keer of acht aan moeten horen. Ik weet niet of ik morgen de kracht nog heb om naar de ArenA te gaan.”

U2 speelt het nummer vijf of zes keer, de camera’s worden tussendoor een paar keer van positie gewisseld en Bono vult een plotselinge leegte, die ontstaat doordat The Edge problemen heeft met zijn gitaar, met een mini stand-up act: “A dyslectic walks into a bra.” En dan zit het er alweer op, het publiek smeekt om meer, maar U2 kan helaas niet aan ons verzoek voldoen. Wel laten ze nóg een nummer van het nieuwe album horen via de geluidsinstallatie, terwijl ze zelf van het podium gaan.

Na afloop blijkt dat een tactische keuze geweest te zijn, want nu hebben ze de kans gekregen om ongestoord in hun taxi-busjes te springen en zich naar het Amstelhotel te spoeden. Ikzelf fiets snel naar huis, trek een biertje open en lees tot mijn stomme verbazing het ene na het andere onzinverhaal in de Nederlandse pers, Fake news bestaat dus echt denk ik nog.

Een dag later sta ik in de Red-Zone vlak bij het podium van de Joshua Tree Tour, Bono loopt langs over de catwalk, kijkt mijn kant op, ik zwaai, maar hij herkent me al niet meer: had ik tóch een opvallender shirt aan moeten trekken…

U2 the Blackout

Back To Top