De Helmerette

Het zal ergens aan het einde van de jaren ’80 zijn geweest dat ik voor het eerst in Café Helmers kwam. Een mooi, ouderwets café op een hoek in een Amsterdamse buurt. Een grote stamtafel, een mooie ronde bar, van die schitterende krulletters op het raam en een mooi gemengd publiek. Ik zou er nog vele malen komen. Het café groeide uit tot mijn stamkroeg, waar ik jarenlang plaatjes heb gedraaid op vrij- en andere feestdagen. Een kroeg met een bescheiden terras dat ideaal was gesitueerd, altijd zon en een constante stroom aan voorbijgangers, want de tram stopte pal voor de deur.

Helmers was de zaak waar ik vele voetbalwedstrijden zag op het grote scherm, waar we Ajax de wereldcup zagen winnen in het verre Tokyo, waar we Nederland keer op keer de penaltyseries zagen verknallen en waar we op 25 mei 1995 helemaal uitgeput binnenkwamen rollen toen Ajax de avond er voor de Champions League had gewonnen.

De huldiging op het Museumplein was iets teveel van het goede, want we hadden er een busreis van zo’n 16 uur heen en terug opzitten en een hele dag door Wenen gestruind, we waren helemaal naar de gallemiezen en besloten om de huldiging op het grote scherm in Helmers te kijken. Vlag voor het raam, zonneschermen naar beneden, het hele café was verduisterd en volstrekt gelukkig.

Ik heb er duizenden biertjes gedronken, gekaart, moppen verteld en gehoord, ruzie gemaakt, geklaagd over werk, vrienden en voetbal. En ik heb er ook de moeder van mijn dochter ontmoet. Een hoeksteen in mijn persoonlijke samenleving dus, een kroeg zoals een kroeg moet zijn.

Helmers

Maar toch groeiden we langzaam uit elkaar, ik ging werken in een andere kroeg, stroomde langzaam een ander leven in en kwam steeds minder in Helmers. Vorig jaar was ik er nog een keer, toen ik hoorde dat Fred Pet, stamgast uit ‘mijn’ tijd was overleden en er was helemaal niets veranderd. Alles was nog precies zoals het al die jaren was, alleen het grote scherm was vervangen door van die moderne LCD schermen.

Wat me ook opviel waren de klanten, die waren er ook nog allemaal, die waren al die jaren blijven komen en waren eigenlijk het enige dat echt veranderd was. Eigenlijk was de kroeg hetzelfde gebleven, maar de stamgasten een paar decennia ouder, grijzer, kaler en dikker.

En nu gaat Helmers dicht, de zaak liep steeds minder en de kring vaste gasten dunde verder uit zonder dat daarvoor nieuwe in de plaats kwamen. Het café hangt van smoezeligheid aan elkaar, het moet nodig een opknapbeurt en schreeuwt om vers bloed en een nieuwe toekomst.

Maar die toekomst is totaal ongewis, je hebt zomaar kans dat alles er uit wordt gesloopt en zelfs die ramen met die schitterende handbeschilderde letters er aan moeten gaan geloven. En dan zou er zomaar een of andere hipsterhut in kunnen komen, met rechtsdraaiende sojamelk, duurzame chocoladepasta en een verantwoorde kinderhoek.

Mijn oude buurt is totaal veranderd, maar ik zal de Helmerette nooit vergeten!

Althans dat hoop ik.