U2: Achtung Berlin

Morgen om deze tijd hopen wij in de metro te zitten in Berlijn, de metrolijn heeft de toepasselijke naam U2 en brengt ons naar het Olympiastadion waar de band met dezelfde naam in het kader van de Joshua Tree 30 years Tour een ongetwijfeld memorabel concert zal geven.

Werkelijk alles klopt aan het moment, de tijdsgeest en de locatie, want 30 jaar geleden zag de wereld er behoorlijk anders uit, maar stond het ook op een paar interessante kruispunten. U2 speelde tijdens de originele Joshua Tree Tour van 1987 niet in Berlijn, het prachtig verbouwde Olympisch stadion was toen nog een afgetrapte betonbak en Berlijn had toen, net als Belfast, nog een muur. De Duitse versie werd, volgens de bouwers, de antifaschistischer Schutzwall genoemd. Die van Belfast had een nog vreemdere naam: the Peaceline…

U2 speelt dus in de stad waar ze na afloop van het Joshua Tree tijdperk zich terugtrokken om zichzelf ‘opnieuw uit te vinden’ en om, zoals drummer Larry Mullen toen zei, de Joshua Tree om te hakken. Het werd een zware periode voor de band, waarin ze bijna uit elkaar gingen, maar gelukkig vonden ze zichzelf inderdaad opnieuw uit. Er bestaat een prachtige documentaire over die periode U2: from the Sky down.

De Kuip

Maar morgen dompelen we ons in hetzelfde bad als 1987, toen U2 twee weergaloze concerten in de Kuip speelde en ik ze die zomer zelfs in Cork zag spelen. Een tijd waarin Mojo-barriers nog niet bestonden, waar je het hele veld voelde veren tijdens I Will Follow en waarin de band definitief tot de grootste der aarde toetrad.

En dat in één van de mooiste stadions van Europa, waar de bizarre historie van afdruipt, maar wat op schitterende wijze is gerestaureerd tot een plek waar je geweest moet zijn. En dan bedoel ik niet alleen als voetbalfan, maar ook als liefhebber van architectuur en cultuur.

Morgenavond om een uur of zeven zitten we op onze plek voor Noel Gallagher en z’n nieuwe band en dan een kleine twee uur later speelt U2 in het stadion waar ze 30 jaar geleden al hadden moeten spelen. ‘Where the Streets have no name’, ‘Burning crosses’, ‘Mothers of the dissapeared’ en ‘Exit’. Het had allemaal over het Berlijn van de jaren ’80 kunnen gaan.

En waar wij morgen zitten? Daar waar die ene man op de eerste rij van de tweede ring, vlak boven het ereterras niet met z’n arm omhoog staat…