Hardgras 127: mijn verhaal over Ajax-Spurs

Vanmorgen lag editie 129 van Hardgras, het voetbaltijdschrift voor lezers, in de brievenbus. In dit nummer staat er een groot logo van Feyenoord op de cover, maar het kan altijd erger, want op de omslag van Hardgras 127 staat een foto van Nico Tagliafico die het uitshirt van vorig seizoen tussen de tanden heeft terwijl er een traan uit z’n linkeroog biggelt.

Een voetbalvariant van het beroemde schilderij met dat zigeunerjongetje als je het mij vraagt

De ondertitel van Hardgras 127 is 90:00 + 05:01 en refereert aan de halve finalewedstrijd Ajax – Tottenham Hotspur van woensdag 8 april 2019, de wedstrijd die zoals de titel al verklapt precies een seconde te lang duurde en een feestende Johan Cruijff ArenA in graftombe veranderde toen Lucas Moura de 2-3 tegen het net schoot en zo Ajax uit de Champions League finale hield.

De redactie van Hardgras deed even later een oproep aan de lezers om hun verhaal in te sturen over deze wedstrijd, die inmiddels al tot de moeder aller nederlagen werd bestempeld. Maar bij wijze van traumaverwerking besloot ik direct om een stuk te schrijven, want ik was er bij die avond, maar had al snel een methode gevonden om het verlies te relativeren.

Dolblij was ik, als trouw Hardgraslezer, dan ook toen ik een bericht kreeg dat mijn stukje geplaatst zou worden. Ik schreef al eerder een blogpost over mijn bijdrage in Hard Gras 127: Ajax-Spurs, maar ditmaal ga ik ook mijn plaatsingwinnende verhaal hier delen, want de actualiteit is inmiddels wel achterhaald nu Hardgras al weer twee edities verder is.

Door een fout van de Hardgras redactie is de door mij aangeleverde titel verloren gegaan in de opmaak van het blad en stond er Hard gras 127 boven, maar ik plaats het verhaal nu met de juiste titel.

Relativeren kun je leren

“Ik sla Juve toch maar ff over, ik trek het niet. De volgende, tegen oud-Ajax, ben ik er weer!”

Met dit bericht moest ik me afmelden omdat mijn hartoperatie nog te kort geleden bleek. Die ingreep was het gevolg van een hartstilstand die me eind november trof en me een maand in het OLVG deed belanden. Tijdens AEK-uit lag ik daar in coma, Bayern-thuis zag ik vanuit mijn ziekenhuisbed en nu moest ik Juve-thuis ook missen omdat ik me te zwak voelde om naar de ArenA af te reizen. Gelukkig kwam mijn grootspraak uit en wachtte Spurs in de halve finale en kon niets mij nog weerhouden om daar bij te zijn.

Al voordat de spelers aan hun warming-up begonnen zat ik op mijn plek en bedacht ik me dat het eigenlijk wel een wonder was dat ik hier gewoon bij was. Die euforie werd nog groter door de 2-0 ruststand, maar al vroeg in de tweede helft stond het weer gelijk, een stijgende wanhoop maakte zich van mij meester: ‘Dit gaan we nooit redden.’, en hoewel we er heel dichtbij waren ging het in de dying seconds inderdaad mis.

Ik stond direct op en slikte een misselijke smaak weg terwijl ik me naar buiten haastte, het was dus toch het Celtic-1982 scenario geworden; Ajax lag er uit.

In de metro was de stilte oorverdovend en de stemming van het niveau massagraf, de trein dook na station Amstel de tunnel in en ik hoorde de omroeper het volgende station aankondigen: “Wibautstraat, OLVG locatie Oost.”; het ziekenhuis waar ik al die weken had gelegen.

Een relativerende gedachte.

Marcel Stephan – Gogme United