Hoe opportunisme in het stadion al snel een negatieve lading krijgt en supportunisme wordt. Opportunisme…
Hillsborough
Het was op 15 april 1989 dat 97 onschuldige mensen, waaronder een hoop kinderen, werden doodgedrukt tegen een hek of werden vertrapt door andere voetbalfans die een ware doodsstrijd uitvochten nadat de tribunevakken waar ze stonden werden overspoeld door nog meer supporters die door een fout van de politie de verkeerde kant werden opgestuurd…
Ik kan me die dag nog goed herinneren, zag het gebeuren bij Match of the Day en toen we een dag later naar het Olympisch Stadion liepen voor de wedstrijd tegen Feyenoord bedachten we dat dit ons ook had kunnen overkomen in die woeste jaren ’80.
Normalisatie
De dagen er na heb ik aan de BBC gekluisterd gezeten, zag hoe er op White Hart Lane direct werd begonnen met het weghalen van de hekken, hoe de zee van voetbalsjaaltjes op Anfield groter en groter werd en hoe de fans van Everton en Liverpool gezamenlijk een menselijke ketting vormden in het park dat tussen beider stadions ligt.
Het was het begin van normalisatie rond het voetbal, supporters werden niet langer als beesten behandeld en nog geen tien jaar later was het volstrekt normaal om met je kinderen naar het stadion te kunnen.
Elk nadeel heb ze voordeel dus, maar dit waren wel 97 nadelen te veel!
Als ik die foto zie en denk aan toen, dan lopen de rillingen me weer over de rug. Het Ene jaar sta je als NLse voetballiefhebber te genieten van een fantastisch EK en een jaar later zie je hoe betrekkelijk het allemaal is en wat paniek met zulke massa’s kan doen..