De uitslag van de Iconische Albums Quiz Mijn idee om deze quiz uit te schrijven…
Album top 20: Paul Weller – Stanley Road
Het derde solo-album van Paul Weller heet Stanley Road en verscheen op 15 mei 1995, tien dagen voordat Amsterdam in een feestende massa veranderde nadat Ajax de Champions League won. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik de plaat pas later ontdekte, mijn hoofd was gevuld met een rood-wit voetbalfeest en Europacups vol met bier.
Maar toen ik een paar weken (of maanden) later de muziek eenmaal tot me had genomen liet het me niet meer los, wat is dit een schitterend album vol verborgen schatten en een prachtige mix van invloeden van eerder werk van de ‘modfather‘ van de Engelse muziek.
The Jam
Paul Weller werd geboren op 25 mei 1958 en was in de jaren ’70 de zanger van The Jam. Een band die beroemd was in Engeland, maar tot ver daarbuiten een grote schare fans had, overal waar de band speelde was de zaal gevuld met Engelse fans die als een groep voetbalsupporters hun band achterna waren gereisd. The Jam had een aantal hits, waarvan A Town called Malice in Nederland de grootste was. Andere hits waren Going Underground en Down in the Tube Stadion at Midnight. Lekkere ruige hakken-zagen muziek dus.
The Style Council
Het contrast met de nieuwe band en muziek van Paul Weller was dan ook groot, want The Style Council had een veel meer Jazzy geluid. De band, met toetsenist Mick Talbot, was alweer razend populair onder de muziekliefhebbers en bracht een mix van dansbare- en luchtige muziek terwijl de teksten minstens zo maatschappijkritisch waren als die van The Jam. het waren de latere jaren van de regering Thatcher en dat leverde vele muziekstromingen op die één ding gemeen hadden: kritiek op de Britse regering.
Paul Weller solo
Toch werd het aan het begin van de jaren ’90 tijd voor iets nieuws en dus ging Paul Weller solo. Hij debuteerde met een zijn eerste solo-album Paul Weller en combineerde de muziek van The Jam en The Style Council tot een mix van gitaarmuziek en zorgvuldig opgebouwde arrangementen. En dat is wat Weller tot op de dag van vandaag nog steeds doet, geweldige muziek maken.
Stanley Road
De twee nummers er na nemen je helemaal mee in de juiste flow: het begint met Porcelain Gods, part 1 dat bijna naadloos overgaat in een oude cover van Dr. John: I Walk on Guilded Splinters, waarin dan weer Porcelain Gods part 2 aan bod komt.
You do Something to Me
Het vierde nummer is misschien wel de grootste hit van Paul Weller en voor mij het mooiste nummer van de plaat; You do Something to me, en dat is niet zo vreemd. Een prachtige ballad, met piano en stuwende bas. De gitaar maakt het helemaal af, een lovesong zoals ze tegenwoordig niet meer worden gemaakt. Hoewel het nummer Time Passes minstens zo indrukwekkend is. En ook de andere nummers op de plaat zijn stuk voor stuk prachtig, Broken Stones bijvoorbeeld en Whirpool’s End.
Wat een prachtplaat!
Trivia
Er spelen een paar bekende muzikanten mee op Stanley Road, toetsenist Mick Talbot natuurlijk, maar ook Steve Winwood is op Hammond, Wurlitzer en gewone piano terug te horen. Wat bijna niemand weet is dat ook Noel Gallagher, toen al zeer succesvol met Oasis, akoestische gitaar speelt in I walk on guilded splinters. En ook Carleen Anderson, de zangeres van Acid-Jazz acts als Young Disciples, Brand New Heavies en Incognito zingt op verschillende tracks mee.
Een ander feit dat ik niet kende, maar misschien wel de reden was dat Paul Weller stopte met The Style Council en solo ging was dat zijn huwelijk met zangeres Dee C. Lee op de klippen liep in 1998.
Beste album van Paul Weller?
Het is een soort advocaat van de duivel-vraag, is Stanley Road het beste album van Paul Weller? Of had hij nooit uit The Jam of The Style Council moeten stappen? Ik weet het niet, maar voor mij persoonlijk is het wel duidelijk. Beter dan deze wordt het (nu) niet, maar wie weet waar de ‘modfather’ nog mee gaat komen.
Wat vind jij het beste Weller album? Laat het hieronder in de reacties weten.
Eerder verschenen in de Gogme United Album Top 20: U2 – Boy
Geen discussie. Dit is de beste.
‘Days of speed’ is mijn favoriet, maar is eigenlijk een ‘live verzamelaar’…;)
Ik ga ‘m meteen luisteren !
Ik heb ‘Days of speed’ geluisterd, het is een mooi album, maar te ‘akoestisch’ naar mijn smaak. Juist die stevige gitaren horen tot het volledige Weller-geluid.
Ken je ‘Live Wood’ ook? Dat vind ik persoonlijk een beter live album.