Klassieker incognito

Feyenoord-Ajax is en blijft toch echt de wedstrijd van het jaar en al helemaal als je de Klassieker incognito kan bekijken. In het hol van de leeuw, zitten op je handen als Ajax scoort en plichtmatig opstaan als Feyenoord een goal maakt. Het is een ongekende sensatie.

De Klassieker van 2016

Ik heb vele Klassiekers in het stadion Feyenoord gezien, de meeste in de jaren ’80 in het uitvak waar we met de Ajax-Express naar toe reden, ons een weg door de menigte op het plein voor het stadion moesten banen en we soms onder een regen van stenen weer de stad ontvluchten. Toen ik eigenlijk niet meer naar uitwedstrijden ging werd de Kuip verbouwd en een heuse looptunnel aangelegd om de uitsupporters zonder al teveel gedoe naar het stadion te brengen en nog later werd het de supporters van Ajax verboden om de Klassieker bij te wonen, net als die van Feyenoord niet langer welkom waren in Amsterdam. Toch heb ik de Rotterdamse versie van de Klassieker nog een paar keer meegemaakt omdat ik door lokale vrienden werd uitgenodigd om met hen mee te gaan en plaats te nemen tussen de Feyenoord fans op de Maastribune van de Kuip. De laatste keer was op 23 oktober 2016 toen met drie Ajacieden naar Kuip togen.

Staantribune

De reden was dat Menno Pot een artikel ging schrijven voor het blad Staantribune hoe hij als Ajacied de wedstrijd beleefde. Ik mocht mee als fotograaf om het allemaal vast te leggen en Maarten Tuininga van Total Football Festival haakte aan als veredelde bodyguard, maar vooral belangstellende. De kaarten waren geregeld door de mannen van MotherSoccer, Lucas en Erik, die ons ook keurig stonden op te wachten toen we op Rotterdam Centraal uit de trein stapten. Alle spanning en ons gevoel van gevaar waren direct verdwenen toen we beide heren op het stationsplein ontwaarden met een bordje waarmee mensen op Schiphol vaak worden opgewacht door hun chauffeur: Familie Cohen XXX stond er op het bord geschreven en onze dekmantel was weg. Gelukkig liepen er geen diehard vak S supporters rond en konden we zonder kleerscheuren in het busje van Lucas plaatsnemen om naar de Kuip te rijden.

De Kuip

Eenmaal bij de Kuip gearriveerd kochten we bij een tankstation nog wat te drinken en werd Menno, die zich keurig had vermomd met zonnebril en baseball cap, direct herkend: “Zeg, ben jij niet die jongen die altijd columns over Ajax schrijft?” Maar na een bevestigend antwoord volgde verder geen reactie en bleef het de rest van de middag rustig qua herkend worden. We wurmden ons door de toegangspoort en zochten een plekje in de zon, zoals dat hoort in de Kuip. Helaas konden we niet allemaal bij elkaar zitten en moesten Maarten en ik zelfs naar het hoekvak om daar op de bovenste rij, helemaal op de laatste twee stoelen een plek te bemachtigen. Ik zat pal naast een glazen scheidingswand die ons afscheidde van het deel waar de fanatiek Feyenoord fans zaten, pal voor me zaten wat opgeschoten tieners met 110 % anti-Ajax hoodies aan en het hoogste woord over neuzen dit en Joden dat.

We beseften ons terdege dat we in geval van problemen als ratten in de val zaten

Maar gelukkig kwamen we de eerste helft zonder kleerscheuren door en voegden we ons in de rust weer bij de anderen die net bier aan het halen waren achter de parterretribune. Je weet wel, die tribune die je altijd in beeld ziet en waar de harde kern zich ophield. Het was dus zaak om niet te hard te praten en mijn Amsterdamse tongval zoveel mogelijk in te slikken. Want zoals Menno later schreef ben ik begiftigd met een Amsterdams accent ‘waar je plakken van kan snijden’.

Pindasaus of Satésaus?

De ultieme test volgde toen ik nog een patatje wilde kopen, maar eenmaal in de rij sloeg de paniek toe: zeggen ze hier frites of patat? En is het dan met satésaus of met pindasaus? Gelukkig bestelde iemand voor me een ‘patatje pinda’ en dat herhaalde ik zo Rotterdams mogelijk. Missie geslaagd!

Gelukkig had Lucas was vrije stoelen ontdekt in vak M, zodat we allemaal bij elkaar in de buurt kwamen te zitten en ik prachtige foto’s van Menno kon maken die ook helemaal undercover van het zonnetje en de spannende wedstrijd genoot. Na een minuut of tien scoorde Kasper Dolberg met een briljant stiftje en lukte het ons wonderwel om niet juichend op te springen. Een vreemde sensatie, want van binnen ontplof je van geluk, maar je kan dat niet uiten. Het is een beetje als een lachsalvo onderdrukken nadat een briesende Wiskundeleraar heeft geroepen dat als iemand nog geluid maakt hij, of zij, de klas kan verlaten.

Ajax bleef het beste van het spel houden, maar drukte niet door en vlak voor tijd gebeurde dan ook het onvermijdelijke: Dirk Kuyt dook naar een onmogelijke voorzet en kopte de bal raak, de Kuip ontplofte en wij gingen beleefd staan en klapten glimlachend, als een boer met kiespijn mee. Ik compenseerde mijn verdriet nog door met een gemaakte glimlach op mijn hoofd iets te mompelen dat ‘die tering Kuyt steeds meer op een Duitser begon te lijken’. Maar gelukkig was er geen liplezer in mijn buurt en liep het met een sisser af. De pijn werd gelukkig niet vergroot door nog meer Feyenoord goals en al snel maakte de scheidsrechter een eind aan de wedstrijd.

Wij liepen naar de bar en bestelden nog een biertje, gelukkig was er na afloop van de Klassieker weer echt bier op de tap en verdween de opgeklopte spanning als sneeuw voor de zon. Ik had prachtige foto’s gemaakt, Menno heeft er een mooi verhaal van gemaakt en is zelfs nog met Obiku op de foto gegaan. We waren allemaal tevreden, Feyenoord werd dat seizoen zelfs kampioen, maar toch niet dankzij een overwinning in de Klassieker, want ook de ’terugwedstrijd’ in de ArenA wonnen ze niet.

Ergo: ze werden die wedstrijd helemaal van de mat gespeeld, maar verloren slechts met 2-1. Uiteraard hadden wij Erik en Lucas dit keer meegenomen, maar ik geloof niet dat zij zo in de spanning zaten als wij toen in de Kuip.

Dat we ooit maar weer naar het stadion mogen en de onderlinge verstandhouding wat genormaliseerd is zodat we gewoon openlijk blij kunnen zijn als onze club bij ‘hun’ een doelpunt maakt. Dan wil ik best beleefd applaudisseren als zij een keer scoren.

Een keer….