U2 in Paradiso 1981

U2 speelde op vrijdag 30 oktober 1981 in Paradiso Amsterdam en ik was er bij

Dat is dus lang geleden, maar ik herinner het me nog goed. Ik zag de band voor het eerst in juni van dat jaar op Pinkpop, waar ze als totaal onbekend bandje het festival al heel vroeg op de dag op het toenmalige Pinkpop terrein in Geleen speelden. Ik had weken er voor op de radio naar de line-up van het festival geluisterd en schreef You Two in mijn agenda, ik had geen idee en was ook nauwelijks geïnteresseerd, want Madness en Ian Dury & the Blockheads waren de bands die mijn interesse hadden.

Pinkpop 1981

Maar eenmaal aangekomen op het sportpark van Geleen waren de New Adventures net klaar en gingen we ergens op het terrein in het gras liggen en luisteren wat komen ging. De tweede band heette dus U2, dat had ik inmiddels op de festival posters zien staan. En al na het eerste nummer kwam ik overeind, bij het tweede of derde nummer stond ik al bijna vooraan. Wat een energie, wat een heerlijk gitaartje en stampende drums! De zanger was heel actief en riep al snel dat ‘We have some friends in the front. I think we’ve got some friends all over the field!’ En dat had hij goed gezien, want overal waar ik keek stonden mensen op en kwamen ze naar voren om het beter te zien.

We see you in October

Riep de zanger nog toen U2 bijna klaar was met hun set en ik wist dat ik daar bij moest zijn. Ik kocht een paar maanden later een kaartje en ging als 16-jarig broekie naar het machtige Paradiso, volgens mij heb ik thuis gelogen over mijn bestemming en vertelde ik dat we met vrienden naar de bioscoop zouden gaan. Paradiso had toch wel een naam toen en ik was bang dat mijn vader zijn beruchte veto uit zou spreken, waarna mijn moeder haar dooddoener: ‘Het is voor je eigen bestwil.’ er in zou gooien. Maar een onschuldige film was een ander verhaal, dus speelde ik op zeker en stond zo op vrijdagavond om acht uur in Paradiso. Ik was er volgens mij nog nooit geweest, of heel misschien was het de tweede keer, dus stond helemaal schuchter ergens achterin de zaal op een bankje.

Paradiso

Maar toen U2 begon te spelen was ik snel verkocht en maakte ik gebruik van mijn techniek om snel door de massa naar voren te glippen en eindigde ik ergens op een paar meter van het podium. Het concert was intens, de band was bevlogen en de zanger kwam overduidelijk ruimte tekort op het podium, hij vertelde voorafgaand aan de toegift dat de laatste teenager van de band dat niet langer was, want ook Larry -de drummer- was twintig geworden. En wat me ook is bijgebleven is dat de zaal wel vol was, maar het balkon bij lange na niet. Maar toch voelde het alsof het ramvol was met mensen die heel erg enthousiast waren over de muziek. Ik was helemaal om en haastte me de volgende dag naar de platenwinkel om October, het net verschenen tweede album van de band, te kopen.

Het eerste album, Boy, had ik al een keer geleend van iemand uit de straat en opgenomen op een cassette, dus mijn collectie was compleet en dat is hij nu nog steeds. Want U2 is nog steeds een favoriete band en na die avond in Paradiso heb ik het Ierse viertal iedere tour zien spelen. Ik zag ze in Utrecht, diverse keren in Ahoy’ en de Kuip, maar ook in Parijs, Londen, Dublin, Slane, Berlijn en in de RAI, de ArenA en het Ziggo dome.

Maar nooit meer zo dichtbij huis als die avond in Paradiso. Dat was, om die reden alleen al, een avond om nooit meer te vergeten, veertig jaar geleden…

En hoe die film was? Ik kan me herinneren dat me moeder dat die vrijdagnacht, toen ik eenmaal thuis was, vroeg en ik een paar seconden met mijn bek vol tanden stond. Maar gelukkig wist ik me te herpakken en vertelde haar dat we naar James Bond waren geweest: “James Bond is altijd leuk. Slaap lekker jongen.”

“Ja, U2 mam!”