Reisverslag Wenen

Hoewel ik al stukken had geschreven voor de schoolkrant van mijn lagere school en middelbare school, en later in het personeelsblad van het modebedrijf waar ik toen voor werkte, begon mijn schrijfhobby pas echt in de lente van 1995. Ik was in 1995 met m’n gabber Paul naar de Champions League finale in Wenen gereisd en besloot dat dit een dermate belangwekkende gebeurtenis was, dat ik hier een reisverslag over moest schrijven.

En zo gebeurde het dat ik op een typemachine in de avonduren het verhaal schreef over onze reis naar Wenen. De busreis die op dinsdagavond van start ging op het Stadionplein en ons in een uur of 16 naar Wenen bracht. Een busreis vol aangelengde blikjes cola, diepe gesprekken, irritaties over mede-buspassagiers en een hilarische buschauffeur die ons in één volzin uitlegde wat wel en vooral niet de bedoeling was op het boord-toilet in de bus.

Wenen

Daarna hebben we een dag vol mooie avonturen in een zonovergoten Wenen beleeft, zijn we opgetrokken met een stel Italianen, spraken we een mooie Weense die verrassend veel leek op de zangeres van The Cranberries, gingen we los in het pretpark voor het stadion en beleefden we een euforisch moment toen Patrick Kluivert de 0-1 er in punterde.

Ook de reis terug stond bol van de avonturen, zeker nadat ik me de toorn van de hele bus op m’n hals haalde door tijdens de laatste pitstop te lang weg te blijven. De heren in de bus hadden blijkbaar bedacht dat we, hoe eerder we terug zouden zijn in Amsterdam, hoe groter de kans was dat ze vooraan konden staan bij de huldiging op het Museumplein. Uiteindelijk waren we ruim op tijd terug, maar stond dat plein natuurlijk al helemaal vol.

Ik schreef het allemaal op en printte het stuk uit, deed er een mooie foto van Frank Rijkaard met de Cup bij en deelde het stuk uit onder familie en vrienden. Het viel in dermate goede aarde dat een aantal me de tip gaven vaker dit soort teksten te gaan schrijven, want ook op mijn werk werden mijn columns in het personeelsblad vaak positief gewaardeerd.

En zo ontstond het idee om bij iedere thuiswedstrijd een boekje mee te nemen, aantekeningen te maken en de leukste grappen en grollen samen te vatten in een column. Bij ons op 422, noemde ik ze en haalde er zelfs Ajax Life mee. Het blad van de supportersvereniging vond het een uitstekend idee om ze te publiceren. Zelfs toen ze er op een gegeven moment mee moesten stoppen, er was onvoldoende budget, ben ik er mee doorgegaan en besloot ze op een eigen website te zetten, wat later dit weblog Gogme United werd.

En nu komt dat reisverslag, in sterk verkorte en zwaar geredigeerde vorm, uit in het boek Wenen van Geluk dat in april zal uitkomen.

Dat had ik twintig jaar geleden toch niet gedacht…