Mijn eerste kampioenswedstrijd van Ajax

De foto boven dit verhaal is gemaakt op zondag 1 mei 1977 in het Olympisch stadion, het was de eerste kampioenswedstrijd van Ajax waar ik bij was

Als je goed naar de foto kijkt dan zullen je een aantal zaken opvallen: Ajax speelt in een uittenue, de ploeg had nog twee spelers over van het team dat drie keer op rij de Europacup won, het regent én er staan twee keepers op de foto. Dat zit zo:

FC Amsterdam

Dat Ajax in het uittenue, gele shirts, blauwe broeken en gele kousen, speelde is volkomen logisch want het was ook een uitwedstrijd tegen FC Amsterdam. De tweede profclub uit de hoofdstad die voortkwam uit een fusie tussen DWS en Blauw Wit, later kwam daar ook een fusie met Volewijckers bij. FC Amsterdam werd opgericht in 1972 en ging in 1982 failliet, maar het heeft in die tien jaar een onvergetelijke indruk gemaakt. De club had als motto ‘de humor is het karakter in de ploeg’ en dat was met types als Frits Flinkevleugel ook prima uitvoerbaar. Als je oud-spelers van De Lieverdjes spreekt zijn de smeuïge anekdotes niet van de lucht en val je al snel van je stoel van verbazing over zoveel (platte) Amsterdamse humor. Elders op deze site lees je bijvoorbeeld het verhaal hoe Fritsie, verkleed als Sinterklaas, de kleedkamer betrad vlak voor de aftrap van een Eredivisiewedstrijd bij Excelsior.

Jan Jongbloed

Een andere lolbroek van de ploeg was Jan Jongbloed, de wat eigenzinnige keeper die toch mooi twee WK-finales op doel stond bij Oranje. Een typisch staaltje van zijn humor was zichtbaar op deze dag in het Olympies, toen hij stiekem tussen de Ajaxspelers ging staan toen die zich opstelden voor de elftalfoto. Deze foto werd gemaakt omdat Ajax die middag kampioen kon worden, maar door de actie van Jongbloed werd de foto onbruikbaar. Het lijkt net of de Ajacieden het niet doorhebben, hoewel je aan de uitbundig lachende Piet Schrijvers kan zien dat de Ajax keeper de lol er wel van in kan zien.

Olympisch stadion

Het was die middag de derde keer dat ik in het Olympisch stadion kwam, de eerste keer was mijn allereerste Ajax wedstrijd, waar ik aan de hand van mijn vader naar toe ging. Dat was de wedstrijd tegen FC Amsterdam in oktober 1976 en een seizoen later nam hij me mee naar mijn eerste Klassieker. Die werd gespeeld op 24 april 1977, Ajax won met 2-1 waardoor het officieus kampioen werd. Ze hadden nog een puntje nodig en dat kon worden gehaald in de uitwedstrijd tegen FC Amsterdam een week later.  En daar wilde ik bij zijn!

Supportersgeweld

De maandag na die gewonnen Klassieker had ik op school het hoogste woord, want ik was er maar mooi bij geweest en zondag wilde ik er weer bij zijn: “Wie gaat er mee?”, vroeg ik op een gegeven moment toen ik ongeveer tot de oppergod van het mannelijk deel van de klas was uitgestegen met al mijn kennis over Ajax en de voetbalwereld. Mijn buurjongen Arjan stemde direct in, maar die had oudere broers en een zus, die werd wat losser opgevoed dan ik. Want hoewel ik het hoogste woord had wist ik dat mijn ouders me niet zomaar op eigen gelegenheid naar Ajax zouden laten gaan. We zaten dan wel in de hoogste klas van de basisschool, maar dat betekende niet dat we ons zomaar tussen het voetbalpubliek mochten begeven. Ik had datzelfde seizoen ook al een wedstrijd in het Ajax stadion bezocht die de eerste werd die door supportersgeweld tijdelijk gestaakt werd. Toen waren het de supporters van FC Utrecht die boel begonnen te slopen toen Ajax, bij een 4-0 stand, een penalty kreeg. Er waren vooraf ook al vechtpartijen op het veld, waarbij fietskettingen als wapen werden gebruikt. Een sinister sfeertje dus, waarbij mijn moeder doodsangsten had uitgestaan toen ze het radioverslag van de wedstrijd hoorde, maar gelukkig was mijn vader er bij en kwamen we veilig thuis.

Het waren de eerste jaren van het hooliganisme in het voetbal en daar laat je een twaalfjarig kind niet met een paar klasgenootjes naar toe gaan

Maar gelukkig bracht mijn klasgenoot Daan redding, hij vertelde dat zijn vader groot FC Amsterdam fan was en dat hij ons wel mee kon nemen en zelfs de kaartjes zou regelen én betalen. Dat was een offer you can’t refuse, zelfs voor mijn ouders en zo gingen we op zondagochtend met de bus naar het Stadionplein.

Regen

Er was één probleem, want het goot die dag en ik weigerde om mijn gele regenjas aan te doen, je loopt compleet voor lul met zo’n ding en het is allesbehalve stoer. En ook het aanbod van Daan’s moeder om een paar vuilniszakken te voorzien van wat gaten, waardoor je ‘m over je hoofd kon trekken en je mouwen erdoor te steken, werd afgedaan als complete onzin: “We zijn toch niet van suiker mevrouw De Moor? We zijn toch gezonde Hollandse jongens? We kunnen heus wel een paar spatjes regen verdragen!” Maar eenmaal binnen in het stadion kwamen we er al snel achter dat al die stoerheid ons een flink nat pak ging opleveren, je kon in het Olympisch stadion alleen droog zitten als je een peperduur kaartje voor de Marathon- of de Eretribune had. Maar dat hadden we niet.

Kampioenswedstrijd Ajax

Van de wedstrijd kan ik me weinig herinneren, Ajax kwam vrij simpel met 3-0 voor, maar toen wisten de Lieverdjes zich toch weer in de wedstrijd te knokken en kwam tot 2-3, maar uiteindelijk was Ajax kampioen. Wij waren inmiddels totaal doorweekt en scharrelden wat achter de Eretribune, toen we halverwege de tweede helft door een vriendelijke suppoost naar binnen werden gelaten. We bevonden ons plots in de tunnel onder de tribune die toegang gaf tot de kleedkamers en de Paddock tribune. We stonden achter het hek bij de Ajax bank toen de wisselspelers en technische staf elkaar al aan het feliciteren waren. Ik heb mezelf niet herkend op de foto, maar ik moet er ergens tussen staan:

Geen schaal, geen huldiging

Na het laatste fluitsignaal waren we natuurlijk uitzinnig van vreugde en juichten we, rillend van de kou en doornat, onze helden toe. De spelers kregen bloemen, liepen een ereronde, zwaaiden wat naar het publiek en toen was het afgelopen. Ik kreeg zelfs een hand van Tscheu la Ling, mijn grote held. Maar dat was het wel. Er was geen schaal, die bestond in 1977 nog niet, geen rijtoer door de stad en al helemaal geen huldiging op het Leidseplein. Die huldigingen waren er alleen als er ‘echte’ prijzen, zoals een Europacup, werden gewonnen. Niet voor een gewoon kampioenschap: “We zijn toch geen provincieclub?”, verzuchtte aanvoerder Ruud Krol ooit.

Wij liepen de volgende dag zo trots als een pauw over het schoolplein en toen we ’tussen de middag’ naar huis liepen zongen we luidkeels ons zelf gecomponeerde Ajax-lied: “Ruud Geels en Ruud Krol, AJAX!”

En toen ik thuiskwam voor de lunch vroeg mijn moeder waar die herrie toch vandaan kwam en of ik me ook schuldig had gemaakt aan dat ‘ordinaire gegil’, ik durfde het niet toe te geven. Maar stiekem glom ik van trots. Mijn liefde voor Ajax had zich in definitief in mijn lijf genesteld, ik was een echte Ajax supporter en hoorde er nu helemaal bij!

Voor het eerst had ik mijn club kampioen zien worden, er zouden nog vele kampioenschappen, bekers en cups volgen…

 

Bijschrift eerste foto: het kampioenselftal van Ajax in 1977, met staand van links naar rechts: Piet Schrijvers, Wim Suurbier, Ruud Krol, Johnny Dusbaba, Tscheu la Ling, Jan Jongbloed en Pim van Dord. Gehurkt v.l.n.r. Sören Lerby, Hans Erkens, Johan Zuidema, Ruud Geels, Dick Schoenaker. Alle foto’s: Nationaal Archief