Vicieuze cirkel van Ajax

Ieder seizoen van Ajax is een soort vicieuze cirkel.

Met gemengde belangstelling heb ik gisteravond de heenwedstrijden voor de achtste finales van de Europa League gevolgd, mijn favoriete Engelse club -Tottenham Hotspur- deed het uitstekend tegen Inter. Mooie beelden, fijne doelpunten, waarvan er zelfs eentje van ‘onze’ Jan Vertonghen.

Toen ik ook nog las dat Chelsea in Boekarest tegen een nederlaag was aangelopen ebde mijn gevoel van vrolijkheid toch wel een beetje weg, niet dat ik het Steaua niet gun, maar Chelsea had natuurlijk gewoon in de ArenA moeten spelen gisteren, tegen Ajax.

Maar helaas vloog Ajax er de vorige ronde uit en loopt het hierdoor sowieso de kans op een finale in eigen huis mis. Ik vind dat nog steeds doodzonde, maar er gaan nu steeds meer stemmen op dat dit juist goed is. Want, zo zeggen een hoop supporters, als ‘we’ nu nog een paar rondjes Europa League hadden gespeeld, hadden we op zeker geen kampioen geworden dit jaar. De, misschien wel, allesbeslissende uitwedstrijd tegen PSV ga je heel anders in als je een paar dagen eerder nog een zware Europese wedstrijd hebt gespeeld. Een argument dat absoluut valide is, hoewel het niet valt te bewijzen.

Vicieuze cirkel

Maar ik vind het toch een drogreden, want als je niet de ambitie hebt op alle fronten mee te doen dan kom je uiteindelijk in een vicieuze cirkel terecht; je wordt kampioen, speelt Champions League, maar door een lage notering op de coëfficiënt lijst van de UEFA kom je in een loodzware poule terecht. Met een hoop hangen en wurgen eindig je misschien op de derde plaats van de poule waardoor je door mag stromen naar de Europa League, waar je vrijwel direct weer uit kukelt.

Gelukkig kun je je dan volledig op het winnen van het kampioenschap richten, zeker als je ook nog onnodig de halve finale van de KNVB beker verliest, hoor je dan om je heen. Maar als, ik zeg als, je dan kampioen wordt mag je je weer inschrijven voor de Champions League, waar bij de loting blijkt dat je coëfficiënt hetzelfde is gebleven, of zelfs is gedaald, waardoor je weer in pot 3, of zelfs 4 terecht komt en met pijn en moeite een derde plaats kan halen en de Europa League mag betreden.

Een vicieuze cirkel dus, de weg van de geleidelijke achteruitgang. En dan moet ik er niet aan denken dat ‘we’ die schaal verspelen en voorrondes moeten spelen om de Champions League te halen. Dan kom je misschien de eerste voorrondes nog door, maar de tweede tref je steevast een topclub en dat allemaal dankzij dat UEFA gemiddelde…

Vandaar dat ik gisteren toch een naar gevoel kreeg toen ik het resultaat van Steaua-Chelsea zag, daar hadden wij kunnen spelen en misschien wel de kwartfinales kunnen halen en wie weet wat nog meer…

Of ik serieus denk dat Ajax de finale had kunnen halen? Waarschijnlijk niet, maar iedere stap in die richting is mooi om mee te maken. Zeker voor de spelers. En daarnaast, als we denken er niets te zoeken te hebben, waarom doen we dan überhaupt nog mee aan zo’n toernooi?