Gogme London 2022

Tijdens het Paasweekend van 2022 ben ik per trein naar London gereisd om een weekendje te genieten van wat cultuur, muziek, eten en drinken. En wat voetbal…

Eurostar

De Eurostar is een prima alternatief voor het vliegtuig, de beenruimte is ruimer en je kan wat rondlopen, naar het toilet of naar de restauratiewagen om een versnapering te halen. Zo gezegd, zo gedaan, maar bij de bar stond een lange rij en ging het allemaal erg traag. En ook de trein, die inmiddels door België reed, reed niet meer zo soepel door. Het is eigenlijk altijd gedonder tussen Antwerpen en Brussel, want het spoor in Vlaanderen is van hetzelfde niveau als de gemiddelde Belgische snelweg. Met een half uur vertraging kwamen we dan ook op Brussel Zuid aan, maar – zo werd ons beloofd – dat ging de machinist goedmaken in het restant van de reis.

Als de machinist dus blijkbaar harder kan, waarom rijdt hij niet sowieso zo snel?

Eenmaal aangekomen op London St Pancras spoedde ik met richting Undergound, want hoewel ik mijn hotel zorgvuldig had gekozen, was ik er achtergekomen dat de Northern Line er voor een deel uit lag. Dus was mijn station, Oval, alleen met een overstap bereikbaar. Ik koos voor het alternatief om de Victoria line te nemen en dan vanaf Stockwell een kwartiertje te lopen. Kon ik direct de omgeving van mijn hotel checken.

Hotel

Aangezien ik weinig luxe hoef, je gebruikt een hotel alleen om te slapen en douchen, had ik het Belgrave hotel gekozen. Het ligt op 20 minuten van Brixton Academy, waar ik zaterdagavond naar een concert zou gaan. En het hotel ligt ook vlak bij twee metrostations, waardoor de hele stad bereikbaar zou zijn. In het hotel al snel mijn kamer gevonden, helemaal basic, maar met een tweepersoons bed. Het was wat aan de korte kant, maar als je diagonaal ligt is het prima te doen.

Peckham

Het was inmiddels zes uur en dus nam ik om de hoek van het hotel een bus naar Peckham, een oude vervallen wijk in Zuid-London die nu langzaam aan het opkrabbelen is en erg populair wordt bij de hipsters. Dat beeld bleek aardig te kloppen. Enorm veel afval op straat en een winkelaanbod dat werd overheerst door belwinkels en nagelstudio’s waar de lokale bewoners (veelal afkomstig uit de West-Indies) hun nagels helemaal Paasklaar lieten maken. Te midden hiervan vond ik de ingang van Forza Wine een etablissement dat met was aangeraden op de website London on the inside. De zaak zat op de vijfde verdieping van een glanzend flexwerk gebouw en toen ik de lift uitstapte viel ik precies met m’n neus in de boter, want de zon boven London ging net onder en het uitzicht vanaf het ruime terras was adembenemend.

Aangezien ik niet vooraf had gereserveerd, mocht ik anderhalf uur aan tafel en dus bestelde ik snel wat kleine hapjes (hele maaltijden zijn er niet te krijgen) en genoot ik van het heerlijke voedsel en een lekker biertje. Daarna besloot ik een rondje door de buurt te maken, waarna ik de London Overground van Peckham Rye nam naar mijn eigen buurt. Tegenover mijn hotel had ik al een pub ontdekt, maar daar eenmaal gearriveerd bleek dat er een zangeres de meest foute Eurodisco aan het zingen was, dus besloot ik in het buurtwinkeltje nog maar een flesje wijn te kopen en lekker op m’n hotelkamer nog wat tv te gaan kijken en een early night to bed te maken. De volgende dag zou behoorlijk zwaar worden.

Northbound

Toen ik zaterdagmorgen wakker werd bleek al snel dat het hotel geen ontbijt had, hoewel dit wel op de website stond, dus vond ik buiten een hipstertent waar je heerlijke koffie en een full Englsh breakfast kon krijgen. En vervolgens was het weer de Victoria line die me helemaal naar North London bracht. Vanaf station Seven Sisters was het nog een klein half uurtje wandelen richting het stadion, prachtig weer en opgetogen Spurs supporters om me heen.

If Arsenal loses today they cannot reach us

Dat Spurs zelf nog even moesten winnen van Brighton & Hove Albion werd als de normaalste zaak van de wereld beschouwd, want ze waren in vorm, het was prachtig weer en het Tottenham Hotspur Stadium zou als een man achter de ploeg staan. Dat tegenstander Brighton de week er voor van Arsenal had gewonnen deerde niemand. Tottenham Hotspur ging eenvoudig winnen, zo was de teneur om me heen. Het was een accident waiting to happen…

Als gepokt en gemazeld Ajaxfan wist ik dat die vroege wedstrijden vaak een soort lamlendigheid teweeg brengen. De pastamaaltijd moet bij het ontbijt genuttigd worden en dat komt de scherpte vaak niet ten goede. Brighton zette Spurs helemaal vast en hun verdediging, onder leiding van een prima spelende Joel Veltman, hield makkelijk stand. Want zowel Harry Kane als Heung-min Song hadden een offday. Dat de laatste zo slap speelde moet vooral de honderden Koreanen op de tribune pijn hebben gedaan. Echt bizar om te zien hoeveel landgenoten in het stadion zaten om hun grote ster te zien spelen.

Fucking dosy lazy cunts

Ik zat naast een erg opgewonden standje die helemaal hyper was en bij elk spreekkoor vanaf de immense zuid-tribune opsprong en luidkeels meezong. Hij was de hele wedstrijd aan het mopperen en schelden en werd steeds wanhopiger. Ik wilde hem nog een hart onder de riem steken toen Lucas Moura inviel. Want de laatste keer dat ik hem live had zien spelen scoorde hij in de laatste seconden. Maar het leek me beter om geen contact te maken en dat was misschien maar goed ook, want hij werd bozer en bozer en ontplofte bijkans toen Brighton in de laatste minuut de 0-1 scoorde. Het gaf een dubbel gevoel, want ik was voor Spurs, maar stiekem dacht ik ook aan die Champions League avond in de Arena, toen zij op het laatste moment scoorden.

Nu weten ze ook eens hoe het voelt

Tottenham Hotspur stadium

En zo verloor Spurs en verlieten de fans het prachtige stadion. Ik was ooit al in het oude White Hart Lane geweest en had me ook toen al verbaasd over de verpauperde buurt, want net als in Peckham is Tottenham ook gevuld met kebabzaken, belwinkels en mini-markets. Tijdens de wandeling op High road zie je dan in de verte al dat ruimteschip glinsteren, wat een contrast! Het stadion ziet er van buiten prachtig uit, maar eenmaal binnen viel mijn mond echt even helemaal open. Geen nauwe toegangsdeurtjes en piepende turnstiles, maar vriendelijke stewards die je welkom heten in Tottenham Hotspur wonderland.

Aangezien je in Engeland geen bier op de tribune mag meenemen speelt het supportersleven zich grotendeels op de omlopen achter de tribune af. En die ruimtes waren dus prima geoutilleerd; heel veel counters met de meest uiteenlopende etenswaren, trappen waarop je kon zitten, statafels en counters waar je je eten en drinken neer kon zetten terwijl je je gesprekken voerde. Er waren verschillende bars, met heel veel soorten bier, waarvan er eentje was waar het bier vanonder in je plastic beker werd gegoten. De bar medewerkster zette de beker op een soort kraantje en dan zie je zo je glas volstromen, magisch! Het stadion heeft zelfs een eigen bierbrouwerij en ook aan ander vertier was gedacht, want achter de lange zijde stond gewoon een live bandje te spelen.

Nou vonden we de ArenA al luxe, maar dit slaat echt alles. Het komt misschien wat Amerikaans over, maar het heeft ook wel wat. Ook op de tribune is het prima toeven, je kijkt je ogen uit naar zoveel pracht en praal. Zelfs de akoestiek is uitmuntend, zo leerde ik een dag later, want als de immense zuid-tribune het ‘When the Spurs go marchin’ in’ zong kwam het geluid op orkaankracht op je af. En vervolgens kaatst het via het speciaal daarvoor aangepaste dak weer terug naar beneden en blijft het lekker lang hangen.

Na afloop van de wedstrijd reisde ik met de Overground vanaf White Hart Lane naar Liverpool Street, waar ik een bezoek bracht aan de winkel van Classic Football Shirts. Goed om te zien dat al die oude shirts uit de jaren ’90 en later nu weer helemaal hip zijn geworden en je hier zomaar een lang gezocht uitshirt van je favoriete club kan scoren. Ik twijfelde even of ik het Puma Milan shirt van Ibrahimović zou kopen, het was mijn maat, had lange mouwen en van die stijlvolle smalle rood-zwarte strepen. Maar ik besloot om het niet te doen, ik heb shirtje zat. Toch?

Groove Armada

Na een korte pitstop in het hotel liep ik richting Brixton om wat eten te scoren en vervolgens lekker op tijd naar de Brixton Academy kon voor het primaire doel van dit weekend: het laatste concert ooit van Groove Armada! Dat dit het allerlaatste concert was klopte niet helemaal, want nadat ik mijn kaartje had gekocht werd er een extra concert gepland vanwege de grote vraag naar kaarten. Dat echt allerlaatste concert was een dag later, maar zou pas om 23:00 uur beginnen en dus liet ik het maar zo, want daar is Pappie een klein beetje te oud voor geworden.

Het voorprogramma was oké, de opwarm-DJ prima en Groove Armada was geweldig. Echt te gek om die toch nog een keertje live gezien te hebben. Alle grote hits kwamen voorbij, de band was in topvorm en het geluid fenomenaal. Er werd een speciaal surround sound gebruikt dan echt uit alle hoeken van de zaal kwam, soms gewoon van voren, soms van opzij en van achteren en dan weer van links naar rechts. Het was echt fantastisch. Leuk ook om te zien dat op het balkon, waar ik zat, ook alle familieleden van de band zaten. Oude mensen en kleine kinderen, ze wilden allemaal nog een keer Groove Armada zien.

Toen ik weer buiten stond besloot ik dat het mooi was geweest, ik pakte de bus en dook lekker mijn hotelbed in.

Easter Sunday

Gelukkig was het de volgende dag weer schitterend weer, maar toch draaide ik me nog een keertje om en sliep lekker uit tot 10 uur. Tegenover het hotel ontdekte ik een simpele lunchroom waar ik alweer een full English nam en daarna een Santander fiets uit het rek pakte. Eerst een rondje Oval gedaan, het nationale cricket stadion, en toen richting Battersea Power station. Het was de eerste keer dat ik door London fietste en het viel alleszins mee, dat links rijden went snel, maar het was wel bij iedere wegopbreking dat ik steeds aan de verkeerde kant van de weg uitkwam. Dus dan maar weer oversteken met de fiets aan de hand en eenmaal aan de linkerkant weer verder. Het fietsen schiet lekker op en je ziet ook nog wat van de omgeving, want die Tube is fijn, maar je krijgt weinig mee van de stad.

Battersea

Het Battersea Power station was vroeger een iconisch landmark aan de oevers van de Theems, maar de gigantische centrale stond decennialang leeg en behoorlijk te verstoffen. Er waren ooit plannen dat Chelsea FC hier een nieuw stadion zou krijgen, maar helaas zijn die plannen gestorven op de tekentafel van de architect, of in een la beland van de mensen die het moesten financieren. Maar nu is het gebouw alsnog helemaal opgeknapt en heeft de omgeving een enorme boost gekregen, want waar vroeger een desolate vlakte vol schimmige industrie was, glanst de gentrificatie je tegemoet. Het is een proces dat soms weerstand oproept, maar het zorgt ook weer voor afname van de woningnood en toename van de werkgelegenheid. En het is natuurlijk prachtig dat zo’n iconisch gebouw bewaard is gebleven en een nieuwe bestemming heeft gekregen.

Design museum

Tijd om weer op een fiets te springen en richting Holland Park te koersen. Dwars door het chique Chelsea en over Kings Road, waar ik bijna van mijn sokken werd gereden door een voorbij vliegende Maserati. Als je denkt dat de PC Hooftstraat patserig is, dan moet je hier eens naar toe, ik heb in tien minuten tijd nog nooit zoveel peperdure auto’s zien rijden. Opvallend ook dat hier in Kensington de straten wel brandschoon waren, blijkbaar een heel ander stadsdeel dan Lambeth in het zuiden of Tottenham in het Noorden…

Mijn hoofddoel van de middag was het Design museum, waar ik een schitterende tentoonstelling bezocht over Football Design. Dus heel veel ontwerp in het voetbal, met de evolutie van de bal, want hoewel gewoon rond is deze door de jaren compleet veranderd. Maar natuurlijk ook de ontwikkelingen op gebied van kleding en gebruikte kleuren in het voetbal. Er hing een selectie van iconische voetbalshirts waar het uitshirt van Ajax uit 1990, het beroemde testbeeld shirt, natuurlijk niet ontbrak. Ook het ontwerp van stadions door de jaren heen en de uitingen van supporters kwamen uitgebreid aan bod. Een bezoek meer dan waard.

Chelsea v. Chrystal Palace

En toen was het weer tijd voor live voetbal, want de halve FA Cup finale zou die middag gaan tussen Chelsea en Chrystal Palace en nu ik toch in de buurt was besloot ik richting Stamford Bridge te wandelen en daar in een pub te midden van Chelsea fans de wedstrijd te bekijken. Onderweg nog een bezoek gebracht aan de Brompton Cemetery, een prachtige klassieke begraafplaats die pal naast het stadion van The Blues ligt. Helaas viel de wedstrijd wat tegen en won Chelsea vrij makkelijk, dus na afloop maar snel met de Tube weer richting het zuiden. Ik had ook nog hoop dat ik de Nederlandse bekerfinale op mijn telefoon via de Ziggo app kon bekijken, maar helaas; de beelden waren alleen beschikbaar voor mensen binnen de EU.

En zo werd ook ik slachtoffer van Brexit

Brixton

Hoewel ik hier de avond ervoor ook al was besloot ik nog een keer naar Brixton te gaan en daar een van de pubs te bezoeken die op de LOTI werden aangeraden, de eerste was warm en druk en ik zag geen lege kruk, dus besloot ik verder te lopen naar de andere. Onderweg belandde ik nog in een ontluikende straatruzie die, zo te horen, over drugs en geld ging. Ik zette dus mijn meest neutrale Zwitserland gezicht op en maakte me uit de voeten en bereikte veilig de Duke of Edinburgh. Deze tent was een stuk relaxter en al helemaal toen ik ontdekte dat er een enorme bak yard was waar je heerlijk buiten kon zitten. Bestellen doe je hier niet aan de bar, maar via een App, die moest ik natuurlijk eerst nog downloaden, wat best even duurde met het wiebelige internet. En eenmaal gedownload moest ik een account aanmaken, mijn creditcard gegevens invoeren en na 10 minuten kon ik eindelijk wat kip, patat en bier bestellen. Die bestelling arriveerde al snel en toen ik alles op had en nog een pint wilde bestellen bleek dat ik wederom mijn creditcard gegevens moest invoeren…. Hier ga je niet dronken worden dus, maar dat kon sowieso niet, want om half tien moest de tuin dicht en besloot ik maar weer met de bus naar mijn hotel te gaan.

Easter Monday

De laatste dag in London begon weer met prachtig weer en toen ik eenmaal buiten het hotel was besloot ik gewoon een paar sandwiches en een flesje jus d’orange te kopen en lekker in het aangrenzende park op een bankje van het ontbijt te genieten. Even geen eieren, worst, champignons, spek en bonen meer.

Het is opvallend hoeveel parken en parkjes er zijn in Londen, de stad is daardoor best wel heel groen. Terwijl ik na een paar dagen toch een beetje last kreeg van mijn keel en liep te hoesten door alle airco in de Tube en de uitlaatgassen op straat.

Na het ontbijt in Kennington park wandelde ik rustig naar het noorden, nam een paar haltes de metro, kocht bij het London Transport museum een souvenir en wandelde langs de Thames weer verder. Toen ik aankwam bij de Big Ben wist ik weer waarom ik het centrum liever vermijd, waar ik in Peckham en Brixton een van de absoluut weinige toeristen was, kon je hier over de buitenlandse hoofden lopen. Mijn plan om weer een fiets te pakken ging snel overboord toen ik metrostation Westminster ontdekte en ik kon wegvluchtte uit het bezoekersgeweld.

Shepard’s Bush

Na een vlotte overstap op de Central line kwam ik aan op Shepard’s Bush en ontmoette ik daar Albin met wie ik had afgesproken om een paar pre match biertjes en wat te lunchen, voordat we richting het schattige Kiyan Prince Foundation stadion togen voor de wedstrijd tussen Queens Park Rangers en Derby County. We zaten op de hoofdtribune van het voormalige Loftus Road, maar helemaal in de hoek, dus vlak bij het uitvak of eigenlijk tribune. De hele tribune achter de goal was namelijk gevuld met Derby fans.

QPR v. Derby County

Voor QPR stond er niet zoveel op het spel, want die stonden keurig tiende, maar voor Derby, de ploeg van trainer Wayne Rooney, hing degradatie in de lucht. De Derby fans gingen vanaf de eerste minuut tekeer en na een saaie eerste helft namen de bezoekers steeds meer het heft in handen. Albin en ik waren het er roerend over eens dat het doelpunt van Derby in de lucht hing, maar toch viel het aan de andere kant. QPR scoorde, met nog vijf minuten op de klok en negen minuten blessuretijd. En wat Derby ook probeerde, ze konden het degradatiespook niet ontlopen en zo vierden de QPR fans feest terwijl die uit Derby met de staart tussen de benen afdropen.

Na afloop nog wat gedronken in een pub op Shepard’s bush, waar Menno -de man die het Spurs kaartje voor me had geregeld- ook nog even aanschoof. Erg gezellig werd het later ook nog even in een Italiaans restaurant in Soho, maar om een uur of negen ging langzaam het licht uit bij me. Vier dagen London gaan je niet in de koude kleren zitten, dus snel naar het hotel en na een half uurtje tv kijken maar vroeg naar bed.

Gogme London

En nu zit ik in de Eurostar op weg naar Mokum. Gelukkig geen vertraging gehad, dus rollen we om een uur of vijf het CS weer binnen. Het Gogme London 2022 weekend is ten einde, het was helemaal geslaagd. Lekker weer, erg veel gezien en nog meer gedaan. Prima!

Bekijk hier alle foto’s van de Gogme London tour