5 jaar na mijn hartstilstand

Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat ik getroffen werd door een hartstilstand. Een terugblik;

Ik heb er al diverse blogs over geschreven en filmpjes op YouTube gezet, maar het is goed om nog een keer terug te blikken naar die gedenkwaardige novemberdag in 2018. De dag begon als de meeste zaterdagen, rustig ontbijten, kranten lezen, ’s middags met m’n dochter Lois naar AFC om de zaterdag-1 te zien spelen, na afloop een paar potjes kaarten, paar fluitjes en snel weer naar huis omdat we ’s avonds naar een concert zouden gaan.

Eenmaal thuis ging het mis: plotseling zat ik gorgelend aan de keukentafel met m’n hoofd in mijn nek. Mijn vriendin Cecilia twijfelde niet, trok me van de stoel en begon direct hartmassage te geven, terwijl ze intussen 112 belde.

Ze had nooit een EHBO-opleiding gevolgd, maar wist gelukkig hoe te handelen

De hulpdiensten arriveerden snel en al snel stond de straat vol politiewagens, ambulance en een ladderwagen van de brandweer. De brandweermannen namen de hartmassage over, terwijl de ambulancebroeders mijn bovenkleding van mijn lijf knipten en me met een AED schokken gaven om mijn hart weer in het juiste ritme te krijgen.

En terwijl er hier in huis werd gevochten voor mijn leven kwam mijn dochter langsrijden en die zag de file aan hulpdiensten al staan en dacht: ‘Hé, daar ergens woont papa ook’ En ook Sammy, de zoon van Cecilia, zag het pandemonium vanuit de keuken van Café Thuys dat hier op de hoek zit. Al snel werden beide kinderen gewaarschuwd dat het nog dichter bij huis was dan ze aanvankelijk dachten.

Intussen hadden de hulpdiensten de route naar het raam vrijgemaakt, de bank werd daarvoor half gedemonteerd en met de salontafel aan de kant geschoven. Ik werd op een brancard gelegd en uit het raam getakeld waarna de ambulance met vliegende vaart naar het OLVG Oost scheurde.

Hartstilstand

In het ziekenhuis bleek al snel dat ik niet echt een hartstilstand had, maar dat mijn hart zo snel tekeer ging dat het een hartslag van meer dan 190 slagen per minuut had. Hierdoor ‘kookte mijn hart droog’ en ging het mis, maar gelukkig was ik die avond niet alleen thuis en werd er adequaat gehandeld ❤️

Wat volgde was een periode van vijf dagen coma, waarna ik overgeplaatst werd naar de hartafdeling waar ik wekenlang werd bewaakt, verzorgd en onderzocht. Hier bleek dat er niet een directe aanleiding was, geen erfelijke aandoeningen of heel ongezond leven, het zou zo maar eens stress geweest kunnen zijn, maar dat is (achteraf) niet te meten. Wat wel bleek was dat een aantal aders naar mijn hart een lichte vernauwing vertoonden, maar dat hoefde niet acuut aangepakt te worden. Dat kon op een later moment, eerst maar eens zorgen dat ik weer aan kon sterken en dat alle lichaamsfuncties weer helemaal terugkwamen.

Hersenletsel

Tijdens mijn reanimatie was mijn bloedsomloop verstoord geraakt. Daardoor zijn er enkele bloedproppen in mijn hersenen terechtgekomen die er voor zorgden dat mijn hele rechterkant verlamd was geraakt. Ik kon dus niet lopen en mijn rechterarm gebruiken. Schrijven en appen moest met links en ik moest intensief revalideren om te zorgen dat die functies weer terugkwamen.

Dag in dag uit probeerde ik met een looprek en later een rollator door de gang van het OLVG te bewegen. ’s Avonds in bed, als ik door middel van een ‘Zweedse band‘ lag vastgesnoerd, probeerde ik met rechts de ‘papegaai’ boven mijn bed te grijpen. Als ik die driehoekige greep eenmaal te pakken had probeerde ik mezelf overeind te trekken en als dat gelukt was probeerde ik het net zo lang totdat ik van total vermoeidheid wegdommelde.

Na verloop van tijd mocht ik zelfs zonder rollator proberen te lopen. Dit ging wel eens fout, zo schatte ik een bocht te scherp in en liep ik de pas neergezette kerstboom ondersteboven. Maar iedere dag ging het beter en beter en mocht ik al bijna naar huis.

ICD

Maar niet voordat er een ICD, een interne defibrillator, werd geplaatst. Dat apparaat is ongeveer zo groot als een ijshockeypuck, maar dan de helft minder dik. Het is onder mijn huid op mijn rug bevestigd en kan ingrijpen als mijn hartslag weer boven de 180 komt, maar gelukkig is dat sindsdien nooit meer gebeurd.

Wat volgende was een nachtje in het revalidatiecentrum op de Overtoom, maar daar bleek dat ik eigenlijk beter naar huis kon gaan en gewoon lopend naar de Overtoom te komen voor mijn dagelijkse revalidatie.

Revalidatie

Die revalidatie was natuurlijk in het OLVG al begonnen en was niet alleen om te zorgen dat ik weer kon lopen en schrijven, maar bijvoorbeeld om ook mijn spraak weer op het oude niveau te krijgen. Ook werd gekeken in welke mate andere hersenfuncties beschadigd waren, zo moest ik tijdens een sessie van ergotherapie een keer een ei bakken. Er was een speciale ruimte waar een keuken was ingericht en daar mocht ik aan de slag.

Geroutineerd pakte ik een pan, deed het gas aan en boter in de pan. Vervolgens brak ik een ei en liet dat in de pan glijden, waarna ik een heerlijk eitje bakte. Ik bood zelfs nog aan om er ook eentje voor mijn therapeut te bakken, maar die weigerde beleefd. En terwijl ik mijn gebakken eitje at vertelde ze me waarom dit was: “Er zijn namelijk mensen met hersenschade die een stap overslaan en bijvoorbeeld het ei breken, maar vergeten er een koekenpan onder te zetten.”

Hartoperatie

In maart 2019, drie maanden nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, was ik dermate aangesterkt werd dat het tijd was om iets aan die half dichtgeslibte aderen te doen. Er was besloten dat ik een bypass-operatie moest ondergaan, wat er voor zorgde dat ik weer in het OLVG belandde. Ik mocht op donderdagmiddag inchecken, vrijdagmiddag operatie, een dag op intensive care en hartbewaking. En weer een dag later mocht ik terug naar de afdeling en twee dagen later naar huis. Het gevolg was een gigantisch litteken op mijn borstbeen, want ze maken je borst open, klappen je borstkarst open alsof het louvredeurtjes zijn en gaan aan de slag.

Precies na een week mocht ik weer naar huis.

Therapie

Inmiddels werd de frequentie van therapie afgeschaald en hoefde ik nog maar een of twee keer per week naar het OLVG west om daar deel te nemen aan therapeutische praatsessies met lotgenoten. Daar werd ons geleerd dat ‘naar je lichaam luisteren’ een groot goed is, naast natuurlijk een gezonde levensstijl. Zo heb ik geleerd dat ik soms gewoon nee moet zeggen, of doen, als mijn lichaam aangeeft dat het even teveel wordt.

Nu ben ik vijf jaar verder en hoef ik eigenlijk nog maar twee keer per jaar naar het ziekenhuis om mijn ICD te laten testen, want dat apparaat kunnen ze alleen maar uitlezen als ik bij de lezer ben. Tevens wordt de batterijduur gemeten, want als de batterij bijna leeg is zal de ICD vervangen moeten worden. Ook sta ik onder controle van de cardioloog, soms maken ze een hartfilmpje, de andere keer een echo en ieder halfjaar een bloed- en bloeddruktest.

Maar inmiddels is gebleken dat mijn ICD nooit meer excessieve uitspattingen heeft waargenomen, mijn hartslag en bloeddruk zijn prima. De medicijnen die ik dagelijks neem zorgen hier prima voor. De cardioloog is zelfs dermate tevreden dat ze waarschijnlijk gaat voorstellen dat als mijn huidige ICD eruit moet ik geen nieuwe meer hoef!

Herdenken

Tot nu toe heb ik ieder jaar wel even stilgestaan bij dit hele voorval dat mijn leven toch wel behoorlijk op z’n kop heeft gezet. De datum 24 november is eigenlijk verworden tot een alternatieve verjaardag, want dat was de dag waarop het bijna mis ging en dan is herdenken en proosten op het leven toch wel het minste wat we kunnen doen. Zo ook in 2021 toen ik met wat familie en vrienden in café Thuys zat en we een groepsfoto maakten met de sweater die ik drie jaar eerder droeg. Die grijze Fred Perry sweater werd dus door de ambulancebroeders kapot geknipt om mijn borst te ontbloten en is sindsdien symbool geworden voor een uiterst pijnlijke avond.

Dida Mulder

Een jaar of wat eerder werd ik uitgeroepen tot Amsterdammer van de dag en stuurde het Parool hun fotograaf langs om me hiervoor te vereeuwigen. Deze fotograaf, Dida Mulder, en ik hebben toen wat staan kletsen en we volgen elkaar sindsdien op de socials. Zij zag dus die groepsfoto met gescheurde sweater en vroeg me om deel te nemen aan een speciaal project waarbij ik de restanten van die sweater weer aan zou hebben over mijn schouders, maar mijn littekens duidelijk zichtbaar waren.

Zo gezegd zo gedaan, Dida huurde een studio en een grimeur annex kleedster in en we gingen aan de slag. Met dubbelzijdig plakband werd de sweater aan mijn lijf blote bovenlijf bevestigd, maar iedere keer dat ik een andere pose aan moest nemen gleed de boel weer los. Maar uiteindelijk is het gelukt en heeft Dida een paar zeer krachtige portretten gemaakt die de afschuwelijke gebeurtenis prachtig weten te verbeelden.

Lustrum

En nu is het dus vrijdag 24 november 2023, het is precies vijf jaar na alle schokkende gebeurtenissen, het eerste lustrum. We gaan er vanavond groots bij stilstaan, ik zal een poging doen om wat te gaan zeggen en Cecilia te bedanken dat ik er nog ben en kan genieten van al die andere kinderen, familie en vrienden.

Het feit dat ik nog in jullie midden ben is hartverwarmend ❤️