Ajax-Feyenoord 1993

Op zondag 24 oktober 1993 werd de Klassieker Ajax-Feyenoord gespeeld. Ik had geen kaartje, maar heb de bevrijdende 2-2 van Jari Litmanen tóch live gezien

Waarom ik voor die wedstrijd geen kaartje had kan ik me niet precies meer herinneren, want ik had sinds het seizoen 1976-1977 vrijwel geen Klassieker gemist. Waarschijnlijk moest ik de nacht ervoor werken, of was er een of ander feest waardoor ik bedacht had dat ik deze keer maar over moest slaan. Wat ik nog wél weet is dat ik die ochtend wakker werd om een uur of twaalf en toen al het monotone gebrom van helikopters hoorde, ik wist het meteen:

het is vandaag de dag van de Klassieker.

Ik woonde toen bij het Surinameplein dus dat ik die helikopters hoorde in de buurt van het Stadionplein was natuurlijk niet zo vreemd. En ook in die tijd was het altijd gedonder rond de wedstrijd tegen Feyenoord, want er kwam minimaal twee speciale supporterstreinen uit Rotterdam naar Station Zuid, waarvandaan de heren lopend naar het Olympies moesten. Toen ik ook de eerste sirenes hoorde was ik helemaal wakker: de Klassieker, ik had geen kaartje, maar ik moest er heen!

Ajax-Feyenoord

Deze Klassieker was er eentje die redelijk aan het begin van het seizoen werd gespeeld, regerend landskampioen had tot die elfde speelronde nog geen punten verspeeld, maar Ajax zat de Rotterdammers op de hielen. De onderlinge wedstrijd was zeker niet beslissend voor het landskampioenschap van seizoen 1993-1994, maar het was een prestigestrijd die de enige Nederlandse voetbalklassieker nou eenmaal altijd is.

Ik was inmiddels gedoucht en had wat ontbeten toen ik op de fiets sprong om richting stadion te gaan, want in die tijd kon je wedstrijden niet live op tv zien en ik had geen zin om gekluisterd aan de radio te moeten zitten, het Olympies trok als een oude roestige magneet aan me. Ongeveer een kwartier voordat de wedstrijd begon zette ik mijn fiets tegen de Citroën-garage op het Stadionplein en probeerde ik naar binnen te glippen.

Glippen

Dat was iets wat vele Amsterdamse jochies, en waarschijnlijk ook in andere steden, probeerden: naar binnen komen zonder te betalen. Of wat ik vaak deed: met een goedkoop kaartje voor een staanplaats proberen op de Marathontribune, of beter nog, de Eretribune te komen. Zo was het ooit gelukt om op het platform boven de Koninklijke loge te komen, waar we tegen een muurtje leunend naast de tv-commentator zaten en zelfs op zijn monitor de herhalingen konden zien: geweldig.

Maar wat ik die dag ook probeerde, meesluipen met een groep waarvan er eentje alle kaarten toonde aan de suppoost of via de sluis bij het IJsbaanpad het terrein opkomen, het lukte me niet om het stadionterrein op te komen. Inmiddels was de wedstrijd begonnen en werd mijn situatie steeds kanslozer, ik kon de wedstrijd die zich op enkele tientallen meters van me afspeelde niet zien. En terwijl ik gelaten over het voorplein van het stadion struinde en twijfelde of ik dan maar weer naar huis moest fietsen, kwam ik langs een kraam die broodjes worst verkocht én die een radio hadden waarop het wedstrijdverslag was te volgen via Langs de lijn.

Langs de lijn

Ik kocht een broodje worst en bleef rond de kraam staan om tergend langzaam mijn broodje te eten en te kunnen luisteren naar het verslag, ik kwam er al snel achter dan Ajax inmiddels achter stond; 0-2. En nét toen de aansluittreffer viel was de uitbater het zat: “Het is hier geen openbare luisterplaats, als je broodje op is kun je hier niet langer blijven staan!” Ik moest op zoek naar een andere plek waar we naar Langs de lijn konden luisteren, maar overal waar er was nergens een plek te vinden waar ik gratis mee kon luisteren. Dus kocht ik na de rust, waarin het weer niet was gelukt om het terrein op te glippen, nog maar een broodje worst dat ik in omgekeerd recordtempo naar binnen nipte.

Het wedstrijdverloop was buiten het stadion goed te volgen, want je hoorde dat Ajax de ene na de andere kans kreeg, het blijft een magisch geluid om een gigantische menigte tegelijkertijd dezelfde kreten te horen slaken: de oeh’s en aah’s waren niet van de lucht, maar de bevrijdende orkaan van geluid die je bij een doelpunt hoort bleef uit.

Laatste kwartier

Inmiddels was het laatste kwartier aangebroken en had de chagrijnige worstverkoper uit woede vanwege het parasiterende luistervinkgedrag van zijn paar klanten de radio uitgezet. We waren inmiddels met een kleine groep die het met het stadiongeluid moesten doen. Maar gedeelde smart is halve smart en naar huis gaan was ook geen optie meer, afwachten dus maar tot de suppoosten bij de poort besloten dat hun taak er op zat. En dat moment kwam ongeveer tien minuten voor tijd, er kwamen namelijk steeds meer mensen het stadion uit, sommige zagen de naderende nederlaag liever niet live en andere mensen wilden voor de drukte weg zijn uit Amsterdam-Zuid.

En terwijl de ene suppoost nog streng was, liet de andere zijn aandacht verslappen en glipte ik langs hem en rende richting de trappen naar vak AA. Als doorgewinterde glipper wist ik dat die trappen naar de tweede ring een soort dubbele spiraal naar boven vormde. De ene kant werd bewaakt door een suppoost, maar de andere trap werd pas bovenaan de eerste trap afgesloten door een hek. Als je die dus opliep kon je halverwege overklimmen naar de andere en dan kwam je dus een trede of acht boven de suppoost uit, die moest dan kiezen om achter je aan te gaan, of op zijn post te blijven. Ze kozen meestal voor de tweede optie, dus dan lag de opgang naar het vak open.

Maar terwijl ik naar die ingang rende zag ik uit mijn ooghoek dat de ingang van vak B helemaal onbewaakt was, dus sprintte ik die trappen op en vond ik een plek naast de ingang. Vak B bevindt zich pal naast de Marathontribune en ligt ter hoogte van de achterlijn waar Ajax naar toe speelde, een topplek dus.

Doelpunt!

Ik stond nog geen vijf minuten toen het wonder dan toch geschiedde: een voorzet van links ging over iedereen heen, maar werd vanaf rechts weer voorgegeven waar Jari Litmanen de bal op kunstige wijze het doel achter Ed de Goeij inwerkte en het stadion deed ontploffen! Het was dan toch 2-2 geworden en ik zag het pal voor mijn ogen gebeuren. Als je goed naar de foto bij dit artikel kijkt moet je mij kunnen zien staan voor dat witte reclamebord bij de opgang van het vak.

Zo werd ik toch nog beloond voor de moeite en gaf Ajax me een duidelijk signaal af dat ze eigenlijk niet zonder mijn aanwezigheid kunnen tijdens de Klassieker 😉

Wedstrijdverslag

Gelukkig vond ik op YouTube een lange samenvatting van deze wedstrijd, dus heb ik nu -dertig jaar later- ook een beeld bij deze wedstrijd, die voor een dusdanige ommekeer zorgde dat Ajax uiteindelijk kampioen werd en zo Feyenoord onttroonde. Als je naar de samenvatting kijkt is dat terecht, want Ajax had die dag absoluut het betere van het spel en drong Feyenoord vrijwel de hele wedstrijd in de verdediging. Opvallend ook dat je in die samenvattingen van toen dus niet kon zien in welke wedstrijdminuut het was, mooi ook om het commentaar van Hugo Walker te horen. En geestig ook dat de Feyenoord fans toen ook al dat ‘Wat geen we doen vandaag?‘ lied zongen en al feest vierden, omdat ze deze Klassieker wel even gingen winnen;

Maar ze wisten niet dat Ajax had gewacht tot ik eindelijk binnen was!