Bosuiltje

Afgelopen weekend was het dan zover, het ‘Even een Bosuiltje knappen’ evenement. Een leuk idee van de FC Blogbroeders waarbij we ditmaal een minimum aan voorbereiding konden combineren met een maximum aan voetbalbeleving. Zaterdagmiddag naar Antwerpen, even een bourgondische maaltijd verorberen, paar bollekes er bij en dan richting Deurne. De voorstad van Antwerpen die al sinds de jaren ’20 het beroemde en beruchte Bosuil stadion herbergt.

Erg leuk om te bedenken hoe hele drommen Oranjefans in de jaren ’30 per trein en auto naar Antwerpen togen en met de tram afreisden naar Deurne voor de zoveelste Derby der Lage Landen. Wij hadden het natuurlijk een stuk makkelijker, Google Maps is je vriend en leidde ons zonder problemen naar Café Bischoppenhof dat al vroeg gevuld was met medereizigers uit land der kaaskoppen.

Bosuil stadion

Fantastisch café trouwens, direct bij binnenkomst dook een dame met dienblad op en nam de bestelling op, om deze even later te bezorgen: “Vier pilskes, dat is dan 6 euro 80.” Ja, echt, één euro zeventig voor een biertje! Kom daar in Nederland maar eens om! Eigenlijk een reden om te blijven hangen, maar de wedstrijd en het roemruchte Bosuil stadion lokte. Een stadion midden in een woonwijk, dat bestaat uit vier afzonderlijke tribunes, variërend van een nieuwbouw familietribune, een net zo nieuwbouw gedrocht bestaande uit op elkaar gestapelde skyboxen en ander VIP gerelateerde tinnef, een prachtige oude hoofdtribune die deze avond was gesloten omdat deze op instorten staat en tribune 2. De tribune die ik me nog kon herinneren van oude beelden van interlands tegen de België, met die ronde tunnel in het midden. Nou, die tribune staat er nog in volle bejaarde glorie, vol afgebladderde verf, gebroken houten banken, trappenhuizen waarin je je vooral niet moet gaan bedenken dat iedereen er in paniek naar beneden stormt, frietkotten en de lucht van verschraald bier en druipende urine.

Na verloop van tijd kwam ik via de benedeningang, de tunnel plotseling de opgang naar de ’tweede ring’ tegen om, eenmaal boven, te ontdekken dat hier ook een netwerk van tunnels en trappen naar het bovenste deel van de tribune leidde. Het deel van de tribune dat weliswaar is overdekt, maar door de palen waarop het dak rust je ook het zicht ontneemt.

En ook hier boven kon je bier kopen of je behoefte doen, althans de mannen, de vrouwen moesten eerste helemaal naar beneden. Op deze plek, die me sterk deed denken aan het oude Olympisch Stadion, maakte ik deze foto. Een foto die alles zegt over Den Bosuil en de prachtige, pure, voetbalsfeer die je in Nederland eigenlijk nergens meer terug kan vinden.

Mocht je een keer een weekendje weg willen, dan is Antwerpen sowieso de moeite, maar een bezoek aan De Bosuil hoort -wat mij betreft- dan wel tot het standaard repertoire!